زمان بیشتر می تواند به ایران و آمریکا در جهت متقاعد کردن منتقدان داخلی کمک کند. در طول چندین هفته ی گذشته، دو طرف سعی بر این داشتند که در میز مذاکرات دست بالاتر را داشته باشند، با این حال هیچ توافقی منعقد نشد. اکنون دو طرف باید آن مواضع را کنار گذاشته و نگاهی دیگر داشته باشند.

الجزیره نوشت: پس از سه هفته مذاکره بر سر توافق نهایی، ایران و ۱+۵ تصمیم به تمدید گفتگوهای هسته ای به مدت ۴ ماه گرفتند.

 منتقدان در آمریکا از همین الان ایران را متهم به عدم حسن نیت و تلاش برای خرید زمان کرده اند. برخی در کنگره در تلاش برای تصویب لایحه ای هستند که پروسه دیپلماتیک بر سر مسئله هسته ای را به خطر می اندازد.

این افراد در اشتباه هستند، دلایل زیادی وجود دارد که تمدید مذاکرات را گزینه ی عاقلانه تری بدانیم تا رها کردن و اعلام شکست آن.

نخست آنکه مذاکرات در نتیجه ی مشکلات ناشی از ضرب العجل تعیین شده به مانع برخورد کرد. طرفین درخواست های زیادی مطرح کردند و امیدوار بودند که طرف دیگر در دقیقه ۹۰ کوتاه بیاید. هر دو تصور می کردند که طرف دیگر به توافق نیاز دارد. اکنون دو طرف این اشتباهات محاسباتی را پشت سر گذاشته و می توانند رویکردی واقع بینانه اتخاذ کنند.

دوم، ایران و آمریکا انقدر هوشمند بودند که توافقی بد منعقد نکنند، چراکه در نهایت یک توافق خوب در طولانی مدت پایدار خواهد بود.

بعلاوه، زمان بیشتر می تواند به ایران و آمریکا در جهت متقاعد کردن منتقدان داخلی کمک کند. در طول چندین هفته ی گذشته، دو طرف سعی بر این داشتند که در میز مذاکرات دست بالاتر را داشته باشند، با این حال هیچ توافقی منعقد نشد. اکنون دو طرف باید آن مواضع را کنار گذاشته و نگاهی دیگر داشته باشند.

واقعیت این است که ادامه پروسه مذاکرات باوجود موانع بزرگ حکایت از اشتیاق طرفین به دستیابی به توافق دارد.

اراده سیاسی عنصری ضروری است اما کافی نیست. اگر پنج بعلاوه یک دائما اصرار بورزد که تهران برنامه خود را برای یک دهه محدود کند و ایران نیز بر خواسته های خود پافشاری کند، مذاکرات به هیچ نتیجه ای ختم نمی شود.

مذاکره کنندگان به جای تلاش برای ترغیب طرف دیگر برای موافقت با خواسته هایشان، باید گزینه های موجود خود را افزایش دهند.

در نهایت، تمدید مذاکرات بهتر از الترناتیوهای دیگر بود: بازگشت به چرخه افزایش تحریم ها و سانتریفیوژهای بیشتر و مسئله جنگ.

در حقیقت، شکست در مرحله ی فعلی موفقیت در اینده را کاهش می دهد و باعث بی اعتمادی و بی اعتباری سیاستمدارانی می شود که بر روی دیپلماسی سرمایه گذاری بسیاری کرده اند.


منبع:انتخاب