وزیر بهداشت، عنوان کرده که چنانچه اعتبار 3 هزار میلیاردی به این وزارتخانه اختصاص پیدا کند، اولویت نخست برای هزینه کرد آن، مناطق محروم و روستاهای کشور است. در همین حال، رئیس کل سازمان نظام پزشکی نسبت به خالی شدن روستاها از وجود پزشکان هشدار داده و گفته که سلامت 22 میلیون روستایی در خطر است.

کمبود اعتبارات حوزه بهداشت و توزیع ناعادلانه و نامناسب همین اعتبارات اندک در سالهالی گذشته، باعث شده تا وضعیت بهداشت و درمان روستاها و مناطق محروم کشور از حداقل شرایط معمولی فاصله بگیرد و روستانشینان و مردم مناطق محروم کشور برای تامین سلامت خود با مشکلات و دشواریهای عدیده ای مواجه شوند به طوریکه بعضا، نبود یک پزشک عمومی باعث شده تا آنها مجبور شوند کیلومترها سفر کنند و خودشان را به یک مرکز بهداشتی و درمانی برسانند.

حمیدرضا عزیزی‌فارسانی عضو کمیسیون بهداشت و درمان مجلس ضمن هشدار نسبت به خروج پزشکان از مناطق محروم کشور، عنوان داشته است که پیامدهای خروج پزشکان از مناطق محروم،‌ وجود مشکلات بهداشتی و درمانی برای بیماران و بالا رفتن هزینه‌های درمان برای این افراد است. این درحالی است که اغلب روستاها از وجود برخی پزشکان متخصص بی‌بهره‌اند.

وی معتقد است که با توجه به شرایط نابسامان معیشتی و رفاهی برای پزشکان در مناطق محروم، بسیاری از این متخصصان از ارایه خدمات در روستاهای دورافتاده سر باز می‌زنند. زیرا، درآمدی که مدنظر پزشکان است ۱۵ برابر با آنچه که در روستاها به عنوان دستمزد دریافت می‌کنند متفاوت است و همین امر باعث ماندگار نبودن پزشکان در مناطق محروم شده و موجی از نارضایتی را در بین مردم پدید می‌آورد.

عزیزی‌فارسانی درباره اهرمهای ماندگاری پزشکان در مناطق محروم،‌ گفت: به طور حتم پزشکان باید در برابر ارایه خدمات خود، ‌از لجاظ مالی تقویت شوند و دیگر آنکه قوانینی که وضع شده به درستی شکل اجرایی به خود گیرد. بر اساس مصوبه مجلس وزارت بهداشت موظف است ۳۰ درصد ورودی‌های رشته های پزشکی عمومی، دستیاری تخصصی پزشکی و سایر رشته های گروه پزشکی را از طریق جذب دانشجوی بومی با اولویت مناطق محروم و متناسب با نیاز استانها در چارچوب نظام سطح بندی پذیرش نماید که به طور حتم امید است با اجرایی شدن این قانون بخشی از مشکلات این حوزه را رفع کند.

در همین حال دکتر سیدحسن هاشمی وزیر بهداشت نیز اخیرا عنوان داشت که چنانچه مبلغی از سه هزار میلیارد تومان در نظر گرفته شده به وزارت بهداشت اختصاص داده شود صرف بهبود وضعیت بهداشتی و درمانی مناطق روستایی و محروم می‌شود.

وی، اولویت اول وزارت بهداشت را بهبود خدمات شبکه بهداشت دانست و گفت: در صورتی که نظام بهداشت قوی در کشور حاکم نباشد، امکان پیشگیری از بیماریها در مناطق محروم به وجود نخواهد آمد. مهمتر از آن، درمان آن قدر پرهزینه است که نمی‌توان بدون ایجاد یک نظام ارجاع درست در کشور خدمات بهداشتی و درمانی بهینه ارائه کرد.

هاشمی با تاکید بر اینکه ایجاد یک نظام ارجاع درست در نظام سلامت نیازمند منابع مالی کافی است، تصریح کرد: کسانی که معتقدند وزارت بهداشت نیازمند منابع مالی نیست خودشان هم می‌دانند که به مردم آدرس نادرست می‌دهند و امیدوارم همه، حقیقت را بگویند.

دکتر علیرضا زالی رئیس کل سازمان نظام پزشکی ایران نیز نسبت به بی انگیزه شدن پزشکان شاغل در روستاهای کشور هشدار داد و گفت: رقم دریافتی این پزشکان، آنقدر پایین است که دو هزار پزشک روستایی از مدار خارج شده اند.

به گفته وی، ۶ هزار پزشک در روستاهای کشور مشغول خدمت هستند که با توجه به رقم دریافتی که دارند، تا کنون دو هزار نفر از این پزشکان از مدار فعالیت در روستاها خارج شده اند و این نگران کننده است.

زالی با اعلام اینکه از سال ۸۴ تعرفه ای برای پزشکان تعیین شد که آن زمان رقم بسیار خوبی بود، افزود: میزان پرداختی به پزشکان روستایی در سال ۸۴ به اندازه ای خوب بود که پزشکان برای رفتن به مناطق روستایی با هم رقابت داشتند اما متاسفانه روند افزایش تعرفه های آنها از سال ۸۶ به بعد، خیلی کند شد و تا حدودی نیز ثابت ماند.

وی معتقد است که رقم دریافتی پزشکان روستایی حداکثر ۱.۵ تا ۲ میلیون تومان است، و این روند افزایش پرداختی به پزشکان روستایی در سالهای ۸۴ تا ۸۶، مناسب بود اما کم کم این روند معکوس شد.

رئیس کل سازمان نظام پزشکی ایران افزود: ما ۲۲ میلیون روستایی داریم که سلامت آنها از اهمیت بالایی برخوردار است که نبود پزشک در این مناطق، می تواند زنگ خطر جدی برای سلامت روستاییان کشور باشد.

زالی با تاکید بر واقعی شدن تعرفه های خدمات درمانی، تصریح کرد: برای اینکه یتوانیم از خروج پزشکان روستایی جلوگیری کنیم، باید انگیزه ماندن آنها را افزایش دهیم.

وی، از پرداخت تعرفه های بالاتر برای پزشکان روستایی و همچنین تامین امکانات و خدمات مورد نیاز آنها به عنوان اهرمهای ماندگاری پزشکان در روستاهای کشور نام برد.

در حال حاضر، شرایط در برخی از روستاها و مناطق محروم و دور افتاده کشور به گونه ای شده که بعضا مردم از داشتن یک پزشک عمومی و حتی مرکز بهداشتی محرومند و به ناچار بار سفر به شهرها را در پیش می گیرند. این وضعیت را می توان در حضور انبوه بیمارانی جستجو و مشاهده کرد که در داخل و بیرون بیمارستانهای دولتی پایتخت سرگردان و مستاصل مانده اند. کمبودها و امکانات بهداشتی و درمانی در روستاها و مناطق محروم، دشواریهای زیادی را برای مردم این قبیل مناطق کشور رقم زده است که تنها می توان با مدیریت منسجم و تامین اعتبارات لازم، این مشکلات را به حداقل رساند.