استفاده از فناوری شکافت برای تولید نیرو در زیردریایی‌های هسته‌ای در سال‌های اخیر به خوبی جا افتاده است، اما اگر از این فناوری برای نیرو دادن به یک موشک استفاده شود، چه خواهد شد؟

به گزارش مردم سالاری آنلاین، صرف زمان طولانی برای رفت و آمد به مریخ، در نتیجه استفاده زمینیان از سوخت شیمیایی سنتی برای موشک است؛ حال فرض کنید که پیشرانه حرارتی هسته‌ای که از شکافت هسته‌ای استفاده می‌کند، جایگزین پیشرانه شیمیایی فعلی موشک‌ها شود و روزی برسد که رسیدن موشک‌ها از زمین به مریخ، نصف زمان فعلی به طول انجامد!

شکافت هسته‌ای فرایندی است که در آن یک اتم سنگین مانند اورانیوم به دو اتم سبک‌تر تبدیل می‌شود و طی آن مقدار باورنکردنی انرژی آزاد می‌شود؛ تا به امروز از فناوری شکافت هسته‌ای برای نیرو دادن به زیردریایی‌های هسته‌ای استفاده می‌شده است و حال امروز این فناوری می‌تواند جایگزین سریع‌تر و قدرتمندتر برای پیشرانه شیمیایی موشک‌های ناسا باشد.

ناسا با همکاری آژانس پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته دفاعی آمریکا به طور مشترک در حال توسعه فناوری پیشرانه حرارتی هسته‌ای هستند؛ آن‌ها قصد دارند تا سال ۲۰۲۷ نمونه اولیه این پیشرانه حرارتی را تولید کنند و حتی موشک مجهز به آن را در فضا مستقر کنند.

اما این فناوری هنوز در حال توسعه است؛ سیستم‌های رانش شیمیایی معمولی از یک واکنش شیمیایی شامل یک پیشران سبک مانند هیدروژن و یک اکسیدکننده استفاده می‌کنند. هنگامی که این دو با هم مخلوط می‌شوند، مشتعل می‌شوند که منجر به خروج سوخت بسیار سریع از نازل برای به حرکت درآوردن موشک می‌شود.
این سیستم‌ها به هیچ نوع جرقه‌زنی نیاز ندارند، اما موشک‌های هدایت شونده با سیستم رانش شیمیایی باید اکسیژن را با خود به فضا حمل کنند که می‌تواند آنها را سنگین کند. برخلاف سیستم‌های رانش شیمیایی، سیستم‌های پیش‌رانش حرارتی هسته‌ای به واکنش‌های شکافت هسته‌ای تکیه می‌کنند.