برخی اصلاح‌طلبان از ادبیاتی در نقد دولت پزشکیان و دولتمردان او استفاده می‌کنند که حتی جدی‌ترین منتقدان پزشکیان در جریان مقابل هم از آن پرهیز دارند.

روزنامه جوان نوشت: نکته جالب هم آن است که این انتقاد با ادبیات تند اغلب یک دلیل هم بیشتر ندارد و آن هم اینکه چرا منویات اصلاح‌طلبان اجرایی نشده است یا کسی جایی حرفی، هرچند کوچک در مغایرت با عقاید اصلاح‌طلبان بر زبان آورده است!

عباس آخوندی، وزیر راه و شهرسازی در دولت‌های هاشمی و روحانی اخیراً طی یادداشتی به اولویت‌های سیاست خارجی دولت مسعود پزشکیان که از سوی وزیر خارجه بیان شده، اعتراض و حتی آن را آغشته به توهم توصیف کرده است. 
آخوندی  نوشته است: «در سال‌های اخیر، سیاست خارجی در اذهان ملت ایران بسیار برجسته شده‌است. شاید کمتر ملتی باشد که تا این حد به امر سیاست خارجی بپردازد. در جریان تبلیغات انتخابات ریاست‌جمهوری هم دیدیم که این موضوع به‌طور دائم از سوی نامزدها مورد توجه قرار می‌گرفت. چرا؟ چون مردم، فارغ از تخصص، با فراست شخصی دریافته‌اند که سیاست خارجی ایران بسیار پرهزینه است و امکان تأمین ثبات را برای بهبود زندگی آنان فراهم نیاورده‌است. همین امر موجب "فقر" آنان شده‌است!»
از همین ابتدای یادداشت، آخوندی می‌خواهد بیراهه برود و مقصر تحریم‌ها را که دلیل اصلی وضعیت اقتصادی کشور است، ایران بداند. آیا مردم ایران در بحبوحه کمبود منابع انرژی سنتی، حق نداشتند دنبال انرژی‌های نوین از جمله انرژی هسته‌ای بروند؟ و آیا، چون همچون هر شهروند دیگری در جهان، انرژی هسته‌ای را حق مسلم خود دانستند، باید تحریم می‌شدند؟ و حالا مقصر این تحریم‌ها و اوضاع نامناسب اقتصادی ایران است و نه زورگویی قدرت‌های جهانی؟!

وقتی یک جریان سیاسی که از قضا جریان سیاسی متبوع امثال آخوندی است، راه حل همه مشکلات کشور را در تعامل با غرب می‌داند و سیاست‌های منطقه‌ای ایران را مانع پیشرفت کشور می‌داند، آیا توده‌های مردم که اصلی‌ترین دغدغه‌شان رفع مشکلات معیشتی است، تحت تأثیر قرار نمی‌گیرند و سیاست خارجی برایشان مهم نمی‌شود؟ در واقع امثال عباس آخوندی، یک سیاست همیشگی‌شان القای این نکته به مردم است که در تعامل با غرب حتی مشکل آب خوردن شما هم حل می‌شود و بعد که سیاست خارجی برای بخشی از مردم مهم می‌شود، می‌گویند دیدید سیاست خارجی شما، چون اشتباه است، برای مردم مهم شده است!