اشکال بزرگ انتخابات‌های اکثریتی همیشه آن است که اگر کسی ۵۰درصد + یک‌رأی کسب کند و پیروز شود، می‌خواهد ۱۰۰درصد کیک پیروزی را از آن خود کند. این امر فی‌نفسه منصفانه نیست و به لحاظ ملاحظات اجرایی مفید هم نیست.

روزنامه دنیای اقتصاد نوشت:وقتی طرف مقابل  ۱۴میلیون رأی دارد، نه اخلاقی است که این حجم آرا در چینش کابینه انعکاسی نداشته باشد و نه به مصلحت است که به‌کلی نادیده گرفته شوند.

کشور ما در شرایط سخت و موقعیت‌هایی است که باید تصمیمات ملی و بزرگ گرفته شود و برای اینکه بتوان این تصمیمات را اتخاذ کرد و موفق شد، پشتیبانی سیاسی زیادی را طلب می‌کند. مشارکت نامزد بازنده در چینش کابینه موجب می‌شود کابینه پشتیبانی هر دو جناح اصلی اصول‌گرا و اصلاح‌طلب را برای گرفتن تصمیمات اساسی به همراه داشته باشد. اما اگر تنگ‌نظری موجب شود تا افرادی از یک جناح فقط در کابینه وارد شوند، به‌طور طبیعی جناح مقابل انگیزه دارد در مقابل کابینه موجود حالت انتقادی به خود بگیرد و دست‌کم از دل و جان حمایت خود را دریغ کند. 

اگر به‌عنوان مثال وزرای دولت، اعم از اصول‌گرا و اصلاح‌طلب حول سیاست‌های اجرایی وحدت نظر داشته باشند، می‌توان اطمینان داشت که انسجام کابینه حفظ خواهد شد. 

اینکه هر کس که پیروز است، بخواهد افرادی از جناح خود را برگزیند، میلی طبیعی است. تصمیمات بزرگ معمولا تصمیماتی هستند که در برابر چنین میل‌های طبیعی قرار می‌گیرند و این‌گونه است که رهبران بزرگ خلق می‌شوند. باید باور کرد که شرایط کشور خطیر و حساس است و باید باور کرد که حاکمیت دوگانه و چندگانه دیگر کارکردی ندارد و فقط وقت و انرژی موجود در دولت و حاکمیت را می‌گیرد. از این‌رو دولت ائتلافی و دولت وحدت ملی، نه‌تنها برای موفقیت آقای پزشکیان مفید است، بلکه ضروری هم هست.