نمایش «ما هم مردمی، بودیم» فضای تازه‌ای است که با نویسنده‌ای چون امین ابراهیمی و کارگردانی احسان ملکی طی شده و بر شکاف مرکز و پیرامون اشاره دارد. انسان‌هایی از طبقات فرودست جامعه که به سودای زندگی بهتر از روستاها و شهرهای کوچک به سوی کلانشهری چون تهران مهاجرت کرده اند.این نمایش تا ۲۵ اسفند ماه در سالن استاد سمندریان تماشاخانه ایرانشهر روی صحنه می رود.

به گزارش مردم سالاری آنلاین ،حسنا قبادی از بازیگران جوان و خوش ذوق کشورمان است که با جدیت به تئاتر می پردازد. او در نمایش"ما هم مردمی بودیم"  به کارگردانی احسان ملکی و تهیه کنندگی امیرمسعود هیدارن  یکی از بازیگران دیدنی است که همچون سایر همبازی هایش در این کار خوش درخشیده است و کاندیدای بهترین بازیگر زن از چهل و دومین جشنواره بین المللی تئاتر فجر شده است. به همین بهانه گفتگویی را با او کرده ایم تا با کارها و دیدگاه هایش در عرصه هنر بازیگری و تئاتر بیشتر آشنا شویم. 

●حضورتان در نمایش «ماهم مردمی بودیم» چگونه اتفاق افتاد؟ پیش از این نمایش، در چه کاری بازی داشتید؟

حضورم در نمایش "ما هم مردمی بودیم"به واسطه آشنایی با کارگردان نمایش صورت گرفت که نمایش‌های مختلف با بازی مرا دیده بودند و از من خواسته شد که در جدیدترین نمایش گروه همکاری و ایفای نقش کنم. من اصالتا کرد هستم و قوم کرد و لر همبستگی گویشی با یکدیگر دارند و احسان ملکی از این نکته مطلع بود و با توجه به اینکه نمایش در شهرستان کوهدشت اتفاق می افتد و در جاهای از نمایش باید با گویش لری صحبت کرد یکی دیگر از دلایل این همکاری بود.

●شما برای ایفای این نقش کاندیدای بخش مرور جشنواره تاتر فجر شدید و در بخش دانشجویی هم با نمایش خودتان جوایز اصلی را ربودید.

من با دو نمایش در این جشنواره کاندیدای بازیگری شدم که این دو نقش به شدت فضای متفاوتی نسبت به یکدیگر داشتند برای هر دو نقش تلاش کرده و ما به ازای  نقش‌ها را پیدا کردم و برای باورپذیری آنها شبانه روز تلاش کردم. در نمایش استرالیا به کارگردانی خودم در بخش دانشجویی جشنواره بین‌المللی فجر نقش یک دختر افغان را بازی می‌کردم و در نمایش "ما هم مردمی بودیم"نیز نقش یک دختر لر را بازی می کردم که رسیدن به این دو نقش برای من به شدت چالش جذابی بود که نتیجه تلاش‌های خود را دیدم و در نمایش استرالیا برنده مقام اول و تندیس بازیگری زن و همچنین تندیس  و مقام اول کارگردانی در بخش دانشجویی و در نمایش "ما هم مردمی بودیم" کاندیدای بازیگری زن در بخش مسابقه تئاتر ایران شدم.

● اولین برداشت‌تان از متن چه بود؟ آیا از ابتدا بازی در نقش لیلا به شما پیشنهاد شد یا حق انتخاب داشتید؟

بلافاصله بعد از خواندن نمایشنامه"ما هم مردمی بودیم" با نقش لیلا ارتباط برقرار کردم و جالب این بود که کارگردان این نمایش نیز نقش لیلا را به من پیشنهاد داد.

●به نظرتان شخصیت لیلا چه‌قدر در جامعه امروز ما نمونه عینی دارد؟ آیا جنس این کاراکتر و طبقه اجتماعی او را می‌شناختید یا برای رسیدن به نقش پژوهش کردید؟

قطعاً بازیگری موفق است که برای رسیدن به نقش به دنبال تحقیق و پژوهش باشد شاید ما به ازای لیلا و نمونه عینی آن در جامعه ما و مخصوصاً در شهری که آن کاراکتر زیست نموده است به وفور یافت شود اما این جنبه کلی یک کاراکتر است به اعتقادمن بازیگر خوب  باید لایه‌های زیرین یک نقش و یک کاراکتر را پیدا کند که لازمه آن تحقیق و پژوهش در مورد اقلیمی است که درآن زیست نموده است. حال باید سطح اجتماعی و فرهنگی و خانوادگی آن  کاراکتر را با تحقیق و پژوهش و مشاهده میدانی پیدا کرد و خود را به چالش کشید که آیا این لیلا همان لیلایی است که مد نظر نویسنده و کارگردان است یا خیر!

 من به عنوان بازیگر چه دنیایی برای لیلا متصور هستم ؟پاسخ به این سوال‌ها برای برای من به عنوان بازیگر یک چالش بزرگ بود که خوشبختانه پس از ساعت‌های زیاد کنکاش و آزمون و خطا به لیلایی که این روزها به روی صحنه است دست پیدا کردم البته در این راه دشوار رهنمودهای کارگردان بی شک من را به آن نقطه رساند

●در «ماهم مردمی بودیم»، فضای نمایش و جنس بازی‌ها کاملا رئال است اما دکور این نمایش رئالیستی نیست! این موضوع برای شما چه چالشی ایجاد کرد؟  چطور فضایی را ایجاد کردید که نقش‌تان را این‌قدر باورپذیر بازی کنید؟

 دقیقاً طراحی فضای این نمایش با بازی بازیگران و طراحی لباس تفاوت‌های فاحشی داشت که این نیز خود نکته قوت اثر بود آنجا که لیلا با روسری گلبنی خود در فضایی سفید که نشان از قبرستان است، بازی می‌کرد قطعاً این یکی از چالش برانگیزترین نقش‌های من در سال های گذشته بود.زیرا با بازی رئالیستی و گاها گویشی لری باید در فضایی مدرن و نامتعارف که البته به عمد و با دانش انجام شده بود بازی می‌کردم.

گفت و گو: الهه باقری