درچند روز گذشته ، چشمان تیزبین ما به ارائه دستورالعمل های مختلف درباره چگونگی به آرامش رسیدن تماشاگران و گاه بازیگران جشنواره پرداخت تا موجبات سعادت دنیوی و اخروی این جشنواره را فراهم آورد اگرچه در میان این توصیه های ایمنی از حق بگذریم انتقادهای ظریفی نیز به مدیران جشنواره وارد کرد اما امروز روز دیگری است . چشمان تیزبین ما امروز صبح وقتی ازخواب بیدار شد به طورناگهانی متوجه شد که از دنده راست بلندشده و بنا براین همه چیز برایش گل و بلبل و شادی و خرم بود و زیر لب ترانه همه چی آرومه را به توصیه نویسنده این ستون زمزه می کرد (خوانندگان این ستون حتما به خاطر دارند که چند روز پیش ، نویسنده این ستون گوش دادن موسیقی همه چی آرومه را به آن ها توصیه کرد تا برعلیه مشکلات موجود در جشنواره قد علم کرده و آرامش برایشان برقرار شود ) بله چشمان تیز بین ما برایش امروز روز گل و بلبلی بود و بنابراین تصمیم گرفت به یُمن این راست برخیزیدن از بستر به هیچ چیزی از جشنواره انتقاد نکند و بی خود یک روز خوب خود را خراب نکند به همین دلیل تصمیم گرفت از فواید این جشنواره بگوید و مخاطبان احتمالا ناآگاه از این همه گل و بلبل بودن جشنواره را به خود آورد :
۱- پس از تماشای برخی از نمایش های خارجی و گفت وگو با آن ها ، فهمیدیم که مسئولان این جشنواره تا چه اندازه انسان های خیر و دوست داشتنی ای هستند که در ازای پرداخت چند ده هزار دلار ناقابل به یک گروه خارجی برای شرکت در جشنواره فجر به کمک آنان آمده و هم قرض و بدهی های سنگین آنان را به سوپر مارکت وبانک و دیگر مراکز خرید کشورش بدین وسیله به قول معرف پاس می کنند و هم یک گروه خارجی مانند گروه لبنان و استرالیا و لهستان را که به گفته خودشان تا پیش از حضور در جشنواره فجر هرگز هیچ اجرای صحنه ای نداشته و احتمالا به دلیل کمبود امکانات در کشورشان مجبور بوده برروی راه پله فروشگاه ها و کلیسا ها و.. اجرا کنند و درعمرشان نیز هرگز هیچ فستیوال و جشنواره ای را از نزدیک ندیده بودند، برای نخستین بار یک اجرای صحنه ای را تجربه کرده و با دهان باز به این هجم انبوه تماشاگربی نوای علاقمند که فکر می کنند شاهد تئاتر برادوی هستند نگاه می کنند و با بالارفتن اعتماد به نفسشان ( که مدیران برای این موضوع بسیار زحمت کشیده و هزینه بسیاری را تقبل کردند ) پیش خود فکر می کنند این جا که جشنواره فجر است این همه از من و نمایشی که برای نخستین بار است به اجرا در می آید استقبال می کنند پس اگر در اُسکار شرکت کنم ، چه ها که نمی شود ؟ ( البته همه می دانند که اسکار فستیوال سینمایی است ونه تئاتری و این کارگردان هیجان زده ما احتمالا به دلیل اشتباه لپُی می خواهد نمایشش را به اسکارببرد! )
۲- به واسطه این هزینه ناچیز برای شرکت دادن گروههای خارجی در جشنواره فجر با این کیفیت ، برخی از جوانان ما که ممکن است آثارشان در ایران مورد انتقاد قرار گرفته و برخی از کارشناسان این آثار را ضعیف و دور از خلاقیت قلمداد کرده بودند به دو نوع اعتماد به نفس می رسند : اول این که روزی سه بار به خود می گویند هورا جشنواره تئاترفجر ، هورا جشنواره تئاتر فجر و هورا سی ویکمین جشنواره تئاتر فجر زیرا امسال با عدم حضور گروه های حرفه ای و شناخته شده در جشنواره ، مدیران به این اندیشیدند که می توان جشنواره را با هر اثری از برخی کارگردانان بسیار جوان و احیانا کار نابلد پر کنند وبدین ترتیب نیازی به حضور نامداران تئاتر کشوردرجشنواره تئاتر کشور وجود نداشته باشد و بدین ترتیب این گروه ها به جشنواره اره یافته و با به دست آوردن اعتماد به نفس بالا فهمیدند که برخلاف گفته استادان ، حضور در جشنواره ،نه استعداد می خواهد و نه خلاقیت و نه پشتکار و نه هیچ چیز دیگر و تنها اعتماد به نفس می خواهد که خدارو شکر با حضور در این جشنواره ، مدیران آن را به این گروه ها اهدا کردند . دوم این که فکر کردند وقتی این گروه های خارجی می توانند به ایران آمده و درحالی که خودشان می گویند اثر آن ها یک «شو» ست و نه تئاتر ، پس آن ها نیز می توانند به کشور آنان رفته و در جشنواره هایی که تنها و تنها خودشان حضور دارند وبس ، شرکت کرده و سپس به ایران آمده و سر و صدا راه بیندازند که اثر ما در کشورهای دیگر اجرا شد و هیچ کس نگفت که ضعیف است و بدین ترتیب بازهم به اعتماد به نفس بیشتری پیدا کنند .
۳- نتیجه گیری: مدیران این دوره جشنواره با خرج کردن چند ده هزار دلار ناقابل چندین کار خیر خواهانه انجام دادند و اعتماد به نفس برخی از جوانان خارجی وداخلی را بیشتر کردند ؛ حال شما بگویید با این همه خوبی و خوشی جشنواره مان بَه بَه کردن ندارد ؟