جلسه نقد نمایش «کسی برای گوریل غمگین کاری نمی‌کند»‌ به کارگردانی مجید شکری که در تالار سایه تئاترشهر، روی صحنه است روز 27 شهریورماه با حضور چهار منتقد، گروه و علاقه‌مندان برگزار شد.

به گزارش مردم سالاری آنلاین به نقل از روابط عمومی مجموعه تئاترشهر، جلسه نقد نمایش«کسی برای گوریل غمگین کاری نمی‌کند»‌ با حضور رضا آشفته، فریال آذری، سپیده اسکندرزاده و پژمان دادخواه به عنوان اعضای حلقه نقد تهران مورد نقد و بررسی و واکاوی از جنبه‌های مختلف فلسفی، روانشناختی و ساختاری قرار گرفت.
در ابتدای جلسه رضا آشفته درباره گروه حلقه نقد تهران توضیح داد و گفت: این گروه از سال 98 تشکیل شد و به شکل بینارشته‌ای به نقد تئاترها می‌پردازد تا کنون 50 نمایش رادیویی و صحنه‌ای را مورد بررسی قرار داده و در کنار آن نقد فیلم به شکل تصویری یا مکتوب در مجلات تخصصی داشته است.
مجید شکری کارگردان و نویسنده نمایش نیز درباره تنهایی  و رابطه انسان با تکنولوژی چنین اظهار کرد: تنهایی انسان همیشه دغدغه من بوده است، هر روز به تنهاییِ انسان افزوده می‌شود. شاید ما در فضای مجازی دوستان زیادی داشته باشیم اما زمانی که به وجود آنها نیاز داریم و عمیقا بودن آنها را طلب می‌کنیم، شاید تعداد کمی از آنها حضور داشته باشند. تکنولوژی با تمام حسن‌هایی که برای بشر داشته، فرهنگ آن رشد نکرده است. با وجود تکنولوژی، انتقال احساس حذف شده است. قبلاً کسانی که به دلیل کم‌مایه بودن نمی‌توانستند به رسانه دسترسی پیدا کنند با وجود فضای مجازی، رسانه به دست آنها افتاده که خوراک مسموم و غیرفرهنگی به مردم می‌رسانند اما متاسفانه عناصر نخبه گوشه‌نشین شده‌اند.
شکری در پاسخ سوال یکی از منتقدان مبنی بر عامدانه بودن شیوه روایی پست مدرن، چنین بیان کرد: من همیشه دوست دارم بروز(به روز) باشم. انتخاب شیوه روایی متناسب بود با موضوع بود. ما بدون اینکه بخواهیم به شکل پست مدرن زندگی می‌کنیم بنابراین روایت این موضوع هم خود به خود به سمت پست مدرن رفت.
در ادامه، دکتر فریال آذری هم در مورد انواع تنهایی چنین گفت: ما یک تنهایی عمیق اگزیستان داریم که فاصله عمیقی بین خود و دیگران قائلیم، حتی در میان جمع هم احساس تنهایی را با خود حمل می‌کنیم. از این جنس تنهایی در نمایش دیده می شود. جایی که انسان از ارتباط با خانواده و خاطرات حرف می‌زند، تنهایی اگزیستان است و نماد آن هم جعبه‌ای است که به آن هر چیزی را می‌شود، گفت. این تنهایی فردی گاهی به شکل از خودبیگانگی رخ نشان می‌دهد و این گوریل‌شدگی اشاره به همین نوع تنهایی است. جایی در نمایش که یکی از شخصیت‌ها لباس خود را درمی‌آورد و دیگر نمی‌تواند بپوشد، این تنهایی را نداریم و هر دو یکی می‌شوند. و چون متن، پست مدرن است، نمایش فرجام گریز است. شخصیت راهنما به انسانی که دنبال تحول است می‌گوید اگر از این سمت بروی گوریل می‌شوی و اگر از آن سمت بروی، معلوم نیست که چه بشود؟ و اگر شخص می‌خواهد به فرجامی برسد باید در یک ناآگاهی به این فرجام برسد برای همین باید بخوابد که نفهمد چه می‌شود. این انسان پس از کش و قوس‌های زیاد و یکی شدن با مرشد(راهنما)، رفتن به بخش ضایعات را هم می‌پذیرد.
آذری درباره یکی شدن با مرشد و راهنما و رهایی از تنهایی اگزیستان چنین بیان کرد: در جایی که نقش مرشد و انسانِ تنها عوض می‌شود انگار می‌خواهد بگوید رنج این تنهایی فقط در این شرایط فقط کم خواهدشد. همه این گوریل شدگی و مراحل تحول برای این است که انسان با خودش آشتی کند و با جهان واقعی آشتی کند، مسیر را اگر حتی ضایعات شدن باشد، بپذیرد. در جهانی که ربات دارد برای انسان تصمیم می‌‌گیرد، با تأسی از مکتب فرانکفورت باید گفت ربات‌ها به بخش ضایعات نمی‌روند، این انسان است که به بخش ضایعات می‌رود. انگار انسان در اسارت جدیدی به سر می‌برد.
سپیده اسکندرزاده دیگر منتقد جلسه هم با اشاره به بحث خاطره و هویت،‌ اظهار داشت: سه نکته مهم و کلی در این نمایش وجود دارد؛ یکی خاطره است، یکی ربات است و یکی هم هویت است. خاطره و هویت خیلی با هم در ارتباط هستند. انسان در این نمایش آخرین چیزی که رها می‌کند، خاطره است و خاطره چیزی است که ما را به آینده وصل می‌کند. وقتی خاطره از بین برود هویت انسان از بین می‌رود. انسان حاضر است گوریل بشود اما خاطره را برای خودش نگه دارد. هویت بشر دایما در دوره تکنولوژی در حال تغییر است. بحث دیگر این است که گوریل، نماد کسانی است که مجبور به مهاجرت شده‌اند. فرودستان امروزی کسانی نیستند که سرکوب می‌شوند بلکه کسانی هستند که صدایشان دیگر شنیده نمی‌شود و اینها کسانی هستند که در موسسه تحول حقیقی دایما کسانی این جمله را خطاب به آنها تکرار می کنند که خودتان به اندازه کافی تلاش نکردید.