دبیر انجمن صنفی کارگران خباز اصفهان گفت: امسال حقوق کارگران خباز افزایش پیدا نکرده و این کارگران به اجبار به کارشان ادامه می‌دهند.

به گزارش مردم سالاری آنلاین، علی یزدانی (دبیر انجمن صنفی کارگران خباز اصفهان) در مورد وضعیتِ دستمزدِ کارگران خباز گفت: دستمزد این کارگران منوط به افزایش نرخ نان است و چون نان، قوت قالبِ مردم و به نوعی یک کالای سیاسی محسوب می‌شود، قیمتِ آن تحتِ کنترلِ حاکمیت است. امسال نیز به همین دلیل حقوق کارگران خباز افزایش پیدا نکرده و این کارگران به اجبار به کارشان ادامه می‌دهند. 

وی بیان کرد: سال گذشته دستمزدِ کارگران خباز بر اساس حقوقِ مصوب شورایعالی کار برای کارگران سایر سطوح افزایش پیدا کرد. یعنی چیزی حدود ۳۷درصد اما امسال هنوز افزایش مزد برای آنها اعمال نشده است. 

یزدانی گفت: در یک کارگاه خبازی چند کارگر هستند که هر کدام شغل مشخصی دارند و بر اساس آن شغل، حقوق دریافت می‌کنند. شاطر که بالاترین و سخت‌ترین شغل را دارد به طور میانگین حدود ۳۰۰هزار تومان روزانه می‌گیرد. این کارگران ۱۰ تا ۱۵ ساعت در کارگاه هستند. اگرچه بین ساعت کاری استراحت دارند اما مسئله این است که این کارگران تقریبا بیشتر روز را در کارگاه هستند و نمی‌توانند کار دیگری برای تأمین هزینه‌های زندگی داشته باشند. 

دبیر انجمن صنفی کارگران خباز اصفهان گفت: با این اوصاف یک شاطر، یعنی بالاترین کارگرِ کارگاه، ماهانه کمتر از ۹ میلیون تومان حقوق می‌گیرد. ضمن اینکه باید توجه داشته باشیم که کارگران خباز روزمزد هستند و برای همین بابتِ روزهای تعطیل هیچ حقوقی دریافت نمی‌کنند. 

یزدانی گفت: البته کارگران دیگر نانوایی دستمزدی پایین‌تر از دستمزد شاطر دارند. مثلا کسی که نان را از تنور در می‌آورد و کسی که نان را می‌فروشد روزانه ۲۰۰ هزار تومان و کسی که خمیر می‌گیرد ۲۵۰ هزار تومان. این رقم بسته به میزانِ پختِ نان در هر کارگاه نیز متفاوت است اما این رقم میانگینِ دستمزدِ کارگران خباز است. 

دبیر انجمن صنفی کارگران خباز اصفهان در پایان بیان کرد: حقوق کارگرانِ حداقل‌بگیر با اعمال افزایشِ سالیانه هم کفاف حداقل‌های زندگی را نمی‌دهد و کارگران خباز از این نظر به مراتب عقب‌تر از کارگران دیگر هستند. برای صیانت از این نیروی زحمتکش درخواست داریم که افزایش حقوق برای این کارگران اعمال شود. نیروی کار وقتی دغدغه‌ی حداقل معیشت داشته باشد، تمرکز کافی برای انجام کار ندارد. این در حالی است که این کارگران بیشتر ساعاتِ روز خود را در کارگاه هستند و نمی‌توانند از راه دیگری کسب درآمد کنند.