حتی در شرایطی که ارسال تسلیحات جدید منعکس کننده نیازهای در حال تغییر کی‌یف در میدان نبرد است، متحدان غربی نسبت به خطر تشدید تنش با روسیه محتاط هستند.

به گزارش مردم سالاری آنلاین،متحدان کی‌یف بارها از خطوط قرمز خود در زمینه تحویل تسلیحات عبور کرده‌اند. اما با گذشت نزدیک به یک سال از تهاجم تمام عیار کرملین به اوکراین، نگرانی‌ها در ایالات متحده و اروپا در مورد تشدید تنش با روسیه به طور اساسی تغییر نکرده است و هنوز در مورد تصمیمات بعدی، از جمله ارسال جت‌های جنگنده، باقی مانده است.
ایالات متحده و شرکای‌ش اکنون متعهد شده‌اند بسیاری از سیستم‌هایی را که زمانی خارج از محدوده در نظر گرفته می‌شدند، را به اوکراین ارسال کنند، از جمله تانک‌های پیشرفته، موشک‌های هدایت شونده هایمار،  سامانه دفاع موشکی پاتریوت و سایر سامانه‌های دیگر.
زمان به نفع روسیه است؛ پنجره محدود بهاری اوکراین 
به نوشته فایننشال‌تایمز، در میان مقامات غربی اجماع فزاینده ای وجود دارد که اکنون زمان به نفع روسیه است و اوکراین پنجره محدود برای شروع یک ضد حمله در بهار دارد، که باعث می شود متحدان به سرعت دور هم جمع شوند تا کیت‌های سنگین‌تری مانند تانک، خودروهای جنگی پیاده نظام و سلاح‌های دوربرد را ارسال کنند.
شواهد بیش‌تری مبنی بر این تغییر در تفکر هفته گذشته، مشاهده شد، زمانی که ایالات متحده اعلام کرد که بمب های هوشمند موسوم به بمب‌های با قطر کوچک پرتاب شده از زمین یا GLSDB -دوربردترین بمب‌هایی را که تا به‌حال به کیف ارائه کرده- ارسال می کند.
الزامات در حال تغییر میدان نبرد و  عبور از مرزهای خودساخته 
به گفته مقامات و تحلیل‌گران غربی، عبور مداوم از مرزهای خودساخته، منعکس کننده الزامات در حال تغییر اوکراین در میدان نبرد است، نه تغییر در ارزیابی متحدان از تهدید تشدیدشونده.
ساموئل چاراپ، متخصص ارشد علوم سیاسی در موسسه رند، می‌گوید: «سیر جنگ در تعیین خطر تشدید تنش با روسیه بسیار اساسی‌تر بوده است. ما دیده‌ایم که نگرانی‌ها در مورد تشدید تنش‌ها حادتر بوده است، این نگرانی‌ها ناشی از لحظات آسیب‌پذیری شدید روس‌ها بوده، نه تابعی از سلاح‌های جدید».
مقامات ایالات متحده به نوبه خود می گویند که آنها دائماً در حال ارزیابی مجدد حمایت از اوکراین هستند. حملات موشکی علیه زیرساخت‌های حیاتی اوکراین در ماه‌های اخیر، مقامات ایالات متحده و متحدانش را متقاعد کرد که برای مثال، ارسال سامانه‌های دفاع هوایی پیشرفته‌تر ضروری است.
سابرینا سینگ، معاون سخنگوی پنتاگون، گفت: «جنگ سیال و پویا باقی می‌ماند، بنابراین ماهیت حمایت ما با تغییر شرایط برای ارائه آموزش، تجهیزات و قابلیت‌های مورد نیاز اوکراین برای حضور موثر در میدان جنگ ادامه خواهد یافت».
بازتعریف مداوم خط قرمزها؛ قورباغه در آب جوش!
به گفته برخی تحلیلگران، بازتعریف مداوم واشنگتن از اینکه کدام سیستم های تسلیحاتی باعث تشدید درگیری می شود، در خدمت اهداف میدانی است.
آندریا کندال تیلور، مدیر امنیت مرکز فراآتلانتیک در واشنگتن می گوید: «دولت آمریکا و متحدان اروپایی بر این باورند که این رویکرد فزاینده، روشی واقعا مؤثر برای کاهش خطر تشدید تنش و جلوگیری از رویارویی مستقیم نظامی آمریکا و روسیه بوده است. تبعات تصمیم نهایی ارسال تانک برای امنیت جدید آمریکا، از بسیاری جهات مانند جوشاندن قورباغه در یک قابلمه آب جوش بوده است».
با این حال، تغییر در خطوط قرمز تضمین‌کننده این مسئله نیست که کالای بزرگ بعدی که اوکراین به دنبال آن است -یعنی جت‌های جنگنده F-16- در دسترس است. وقتی هفته گذشته از جو بایدن، رئیس جمهور ایالات متحده، پرسیده شد که آیا ایالات متحده آنها را ارائه می دهد یا خیر، به صراحت پاسخ داد «نه».
در حالی که مقامات آمریکایی پذیرفته‌اند که ممکن است در نهایت جت‌های جنگنده را ارسال کنند یا به متحدان اجازه انجام این کار را بدهند، در حال حاضر مقامات ایالات متحده می‌گویند که این کار فعلا پرهزینه است، به راحتی در دسترس نیستند و آموزش اوکراینی ها برای پرواز به زمان زیادی نیاز دارد. آن‌ها همچنین می‌توانند پای ناتو را به درگیری باز کنند، به طوری که یکی از مقامات آمریکایی می گوید F-16 ها «به دلیل برد و توانایی خود، پتانسیل تحریک آمیز بودن را دارند». این مقام افزود: روایت روسیه این است که این جنگ با آمریکاست. این درست نیست و ما نمی‌خواهیم با دادن چیزهایی مانند F-16هایی که می‌توانند در خاک روسیه مورد استفاده قرار گیرند، آن‌ها را تحریک کنیم».
تاکتیک هراس‌افکنی روسی
مقامات اوکراینی -همراه با متحدان خود در اروپای شرقی- می‌گویند تهدیدهای روسیه، از جمله اشاره آشکار به استفاده از سلاح هسته‌ای، تاکتیک‌های ترسناکی است که قصد دارد متحدان کیف را از ارائه تسلیحات پیشرفته بازدارد.
اما در نشانه‌ای از اینکه اوکراین نگرانی‌های آمریکا در مورد تشدید تنش را مانعی جدی برای تامین تسلیحات دوربرد می‌داند، الکسی رزنیکوف، وزیر دفاع مستعفی این هفته اقدام غیرمعمولی را انجام داد و قول داد که از سلاح‌های غربی برای ضربه زدن به خاک روسیه استفاده نکند.
نگرانی ها در مورد تشدید تنش در ماه سپتامبر پس از فروپاشی خطوط دفاعی روسیه در استان خارکف به اوج خود رسید. ولادیمیر پوتین، رئیس‌جمهور روسیه دستور بسیج 300 هزار نفر را صادر کرد و به غرب درباره واکنش احتمالی هسته‌ای هشدار داد و گفت: «در صورت تهدید تمامیت ارضی روسیه، روسیه از تمام ابزارهایی که در اختیار دارد استفاده خواهد کرد».
روسیه از آن زمان تهدیدات را کاهش داده است. به نظر می رسد پوتین هفته گذشته بار دیگر در واکنش به تعهد آلمان و دیگر کشورها برای ارسال تانک های غربی به اوکراین به استفاده احتمالی از سلاح هسته ای اشاره کرد و گفت: «ما راه‌هایی برای پاسخ داریم و این به استفاده از خودروهای زرهی محدود نخواهد شد».
مقامات و تحلیلگران غربی دلایل متعددی را برای تغییر لحن پوتین ارائه کرده اند، از جمله نگرانی در چین در مورد تهدیدات هسته‌ای روسیه. یکی از دیپلمات‌های ارشد غربی گفت که این پیامد هشدار هماهنگ ایالات متحده، بریتانیا و فرانسه به مسکو است که هرگونه توسل به سلاح‌های هسته‌ای «عواقب فاجعه‌بار» خواهد داشت.
برخی کارشناسان می گویند که حمله شمشیرهای هسته‌ای کرملین متوجه مخاطبان داخلی بود تا روس ها را برای بسیج تحریک کند. مقامات ایالات متحده هیچ تغییر تهدیدآمیزی در موضع هسته ای روسیه در طول لفاظی های آتشین سال گذشته مشاهده نکردند. اما آنها همچنان این خطر را جدی می‌گیرند و دائماً هر نشانه‌ای مبنی بر حرکت روسیه به سمت شلیک سلاح هسته‌ای را زیر نظر دارند.
چاراپ و میراندا پریبه در گزارشی که ماه گذشته توسط اندیشکده رند منتشر شد، استدلال کردند که دلایل متعددی وجود دارد که فکر می‌کردیم استفاده هسته‌ای روسیه هنوز امکان‌پذیر است، به ویژه به این دلیل که پوتین جنگ را «تقریباً وجودی» می‌داند. آنها نوشتند: «دولت بایدن دلایل زیادی برای جلوگیری از استفاده روسیه از تسلیحات هسته‌ای به عنوان اولویت اصلی آمریکا دارد.»
جک رید، رئیس دموکرات کمیته دفاعی  سنای ایالات متحده، گفت که فروپاشی ارتش روسیه، پیشروی‌های اوکراین در شبه جزیره الحاق شده کریمه یا حملات به خاک روسیه، همگی باعث افزایش خطرات هسته‌ای می‌شوند.او گفت: «خطوط قرمز موضوع جالبی است، اما این خطوط هرگز به این روشنی یا آشکار نیستند. کاش تقریباً شبیه حساب بود، مثل اضافه کردن یک به علاوه یک، که می‌شود دو . [اما] ماجرا به این سادگی هم نیست.»