آیین نکوداشت و رونمایی از آثار مرحوم علامه استاد محمدرضا حکیمی، صبح دیروز با حضور بزرگان عرصه فرهنگ و حکمت کشور در مؤسسه اطلاعات برگزار شد.

به گزارش مردم سالاری آنلاین به نقل از اطلاعات، در ابتدای این مراسم دکتر سید عباس صالحی مدیرمسؤول روزنامه اطلاعات و شاگرد قدیمی استاد علامه حکیمی، ضمن خیر مقدم به میهمانان حاضر در این مراسم، طی سخنانی اظهار کرد: مرحوم استاد علامه حکیمی، بی‌نیاز از توصیف است؛ فردی که دایره وسیعی از بزرگان، به تجلیل و توصیف وی پرداخته‌اند. او شخصیتی است که قبل از سی سالگی‌اش، مرحوم علامه امینی از او به عنوان «العلامه ‌الجلیل» یاد کرد و مرحوم شیخ آقابزرگ تهرانی، در اجازه‌ای که به او داد، او را «استاد محقق ماهر و ادیب» خواند و سیدجلال آشتیانی، با همه تفاوت سلایق و نگاه‌ها در پاره‌ای از حوزه‌ها، در مصباح‌الهدایه‌ای که به علامه حکیمی تقدیم کرد، او را «دانشمند بسیاردان و محقق» توصیف کرد. اخوان ثالث در قصیده‌ای که در شهریور 1340 برای حکیمی سرود، تعبیرش برای استاد این است: «سربدار ایام ما، شاعر پرشور پاکدل.» دکتر شفیعی کدکنی او را به عنوان «دوست شاعر و دانشمند و راوی حماسه تشیع در روزگار ما» می‌شناخت و دکتر شریعتی به او «مرد آگاهی و ایمان، اخلاص و تقوا، آزادی و ادب، دانش و دین» لقب داد.
وی افزود: مرحوم حکیمی را از دریچه‌های مختلف می‌شود دید و تعریف کرد. او تداعی‌گر ابوذر بود. نمی‌خواهم مبالغه کنم اما همان تعبیر «یعیش وحده و یموت وحده و یبعث وحده» به گونه‌ای در زندگی علامه حکیمی متجلی است. حکیمی شبیه هیچ‌کس نبود؛ او خود بود و خود. نمی‌توانیم او را با نحله‌ای، جریانی و فردی، مشابه ببینیم. من گونه‌هایی از آن‌چه حکیمی بود و نبود را در حد تیتر می‌گویم.
صالحی با طرح سؤالاتی درباره شخصیت علامه حکیمی بیان کرد: حکیمی هم نوگرا بود، هم سنت‌گرا و نه نوگرا بود و نه سنت‌گرا. بسیاری از گفته‌ها و نوشته‌های او را می‌توان شاهدی آورد برای این ترکیب متمایزی که او سنت‌اندیشی نوگرایانه یا نوگرایی سنت‌اندیشانه داشت.
حکیمی آخوند بود یا دانشگاهی؟ روحانی بود یا روشنفکر؟ او هم هر دو بود و هم هر دو نبود. هر کدام از اینها ویژگی‌هایی دارند که حکیمی ترکیبی متفاوت و منحصر از هر دو بود. او هم روشنفکر بود و هم روحانی و هم هر دو نبود.