یک مطالعه جدید در سال ۲۰۲۲ رابطه قابل تاملی را بین مدت زمان زندگی حیوانات و سرعت جهش کدهای ژنتیکی آنها نشان می دهد.

به گزارش مردم سالاری آنلاین به نقل از اقتصادآنلاین،سرطان محصول زمان و جهش است، بنابراین محققان شروع و تأثیر آن را در 16 پستاندار منحصر به فرد بررسی کردند. دیدگاه جدید در مورد جهش DNA، درک ما را از افزایش سن و توسعه سرطان و اینکه چگونه می‌توانیم آن را کنترل کنیم، گسترش می‌دهد.
ارتباط جهش، پیری و سرطان:
سرطان رشد کنترل نشده سلول هاست. این اتفاق ناشی از یک پاتوژن نیست که بدن را آلوده می کند بلکه یک فرآیند طبیعی بدن است که اشتباه پیش رفته.
سلول ها در بدن ما همیشه تقسیم و تکثیر می شوند. گاهی اوقات، در طول تکثیر DNA، اشتباهات کوچک (به نام جهش) به طور تصادفی در کد ژنتیکی ظاهر می شود. بدن ما مکانیسم هایی برای اصلاح این خطاها دارد و برای بسیاری از افراد در نتیجه این اقدامات اصلاحی است که فرد قوی و سالم می ماند.
با این حال، این محافظت ها با افزایش سن ضعیف می شوند. با رد شدن جهش ها از دفاع ما و ادامه تکثیر، احتمال ابتلا به سرطان بیشتر می شود. هر چه بیشتر عمر کنیم، جهش‌های بیشتری را حمل می‌کنیم و احتمال بروز آنها به سرطان افزایش می‌یابد.
یک معمای بیولوژیکی
از آنجایی که جهش‌ها می‌توانند به‌طور تصادفی رخ دهند، زیست‌شناسان انتظار دارند شکل‌های زندگی بزرگ‌تر (آنهایی که سلول‌های بیشتری دارند) شانس بیشتری برای ابتلا به سرطان نسبت به شکل‌های زندگی کوچک‌تر داشته باشند  اما عجیب است که بین این دو مسئله هیچ ارتباطی وجود ندارد.
این یکی از بزرگترین رازهای زیست شناسی است که چرا موجودات عظیمی مانند نهنگ ها یا فیل ها به ندرت به سرطان مبتلا می شوند. این پارادوکس پتو نامیده می شود. حتی عجیب تر: برخی از موجودات کوچکتر، مانند موش خال برهنه، کاملاً در برابر سرطان مقاوم هستند.
این پدیده محققان را به بررسی ژنتیک موش‌ها و نهنگ‌ها برمی‌انگیزد. و در حالی که ما کشف کرده‌ایم که مزایای ژنتیکی ویژه (مانند وجود ژن‌های اضافی سرکوب کننده تومور)به این موجودات ممکن است نفع برساند اما الگوی نرخ سرطان در گونه‌های دیگر هنوز به درستی درک نشده است.
سرطان ممکن است ارتباط نزدیکی با طول عمر داشته باشد
محققان موسسه Wellcome Sanger اولین مطالعه را گزارش کردند که به بررسی چگونگی مقایسه میزان جهش با طول عمر حیوانات می پردازد.
نرخ جهش  سرعتی است که در گونه ها جهش ایجاد می شود. پستانداران با طول عمر کوتاه‌تر، نرخ جهش متوسطی دارند که بسیار سریع است. یک موش در هر یک از چهار سال کوتاه خود در زمین، نزدیک به 800 جهش را تجربه می کند. پستاندارانی که طول عمر بیشتری دارند، نرخ جهش متوسطی دارند که بسیار کندتر است. در انسان (متوسط ​​طول عمر تقریباً 84 سال) به کمتر از 50 جهش در سال می رسد.
این مطالعه همچنین تعداد جهش ها در زمان مرگ را با سایر صفات مانند توده بدن و طول عمر مقایسه می کند. به عنوان مثال، یک زرافه تقریباً 40000 برابر بیشتر از یک موش سلول دارد. یا یک انسان 90 برابر بیشتر از موش عمر می کند. چیزی که محققان را شگفت زده کرد این بود که تعداد جهش ها در زمان مرگ تنها سه برابر بود.
چنین تمایز کوچکی نشان می‌دهد که ممکن است یک گونه تعداد جهش‌های مشخصی قبل از مرگ داشته باشد. از آنجایی که پستانداران با سرعت‌های مختلف به این تعداد رسیده‌اند، یافتن راه‌هایی برای کنترل میزان جهش‌ها ممکن است به متوقف کردن رشد سرطان، عقب‌نشینی پیری و افزایش طول عمر کمک کند.
آینده تحقیقات سرطان
یافته های این مطالعه سوالات جدیدی را برای درک سرطان مطرح می کند.
تأیید اینکه میزان جهش و طول عمر ارتباط قوی دارند، نیاز به مقایسه با اشکال حیاتی فراتر از پستانداران، مانند ماهی ها، پرندگان و حتی گیاهان دارد.
همچنین درک عواملی که میزان جهش را کنترل می کنند ضروری است. پاسخ به این موضوع احتمالاً در پیچیدگی های DNA نهفته است. متخصصان ژنتیک و انکولوژیست ها به بررسی کنجکاوی های ژنتیکی مانند ژن های سرکوب کننده تومور و اینکه چگونه ممکن است بر میزان جهش تأثیر بگذارند، ادامه می دهند.
افزایش سن احتمالاً تلاقی بسیاری از مسائل، مانند تغییرات اپی ژنتیکی یا کوتاه شدن تلومرها است، اما اگر جهش‌ها دخیل باشند، ممکن است امید به کاهش آسیب ژنتیکی یا حتی معکوس کردن آن وجود داشته باشد.
یافتن ارتباط بین نرخ جهش با طول عمر، چارچوبی مجدد از درک ما از توسعه سرطان را ابجاد میکند، و ممکن است درها را به روی استراتژی‌ها و درمان‌های جدید برای درمان سرطان یا کاهش تعداد نگرانی‌های مرتبط با سلامتی که با افزایش سن به وجود می‌آیند باز کند.