محدود کردن خوردن غذا در یک بازه زمانی نوعی روزه داری متناوب است که برخی معتقدند می تواند مزایای متابولیک داشته باشد. مطالعات حیوانی در مورد غذا خوردن در یک زمان محدود در روز کاهش وزن و کاهش قند خون را نشان داده است که البته همچنین منجر به تولید مثل دشوارتر در انسان شده است. با این حال، یک مطالعه کوچک اخیرا نشان داده است که غذا خوردن در یک محدوده‌ی زمانی مشخص ممکن است تأثیر مثبتی بر افراد مسن دارای اضافه وزن مبتلا به دیابت نوع ۲ داشته باشد.

به گزارش مردم سالاری آنلاین به نقل از اقتصادآنلاین، اینکه آیا خوردن غذا در یک بازه زمانی ثابت در هر روز فواید متابولیکی دارد یا نه، سوالی است که محققان در سال‌های اخیر از خود می‌پرسند.
مطالعات حیوانی و انسانی از خوردن غذا در یک بازه زمانی مشخص در روز که نوعی روزه داری متناوب به حساب می‌آید، فواید قابل توجهی از جمله بهبود قند خون و کاهش وزن را نشان داده است.
به گفته محققان، یکی از گروه‌هایی که می‌توانند از رژیم غذا خوردن در یک بازه زمانی سود ببرند، افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ هستند، زیرا کاهش وزن و کاهش قند خون می‌تواند به کاهش خطر ابتلا به عوارض دیابت کمک کند.
در حال حاضر، یک مطالعه کوچک بر روی ۱۴ بیمار مبتلا به دیابت نوع ۲ دارای اضافه وزن در هلند نشان داده است که یک رژیم غذایی با محدودیت زمانی ۱۰ ساعته هم زمان صرف شده در یک محدوده گلیسمی سالم را بهبود می بخشد و هم گلوکز ناشتا را در مقایسه با رژیم غذایی  ۱۴ ساعته کاهش می دهد
چگونه این نوع رژیم می تواند به دیابت کمک کند
دیابت نوع ۲ نوعی از دیابت است که در آن سلول‌های بدن در برابر هورمون انسولین مقاوم می‌شوند این هورمون به طور معمول به انتقال گلوکز - نوعی قند - از خون به سلول‌ها برای تامین انرژی آنها کمک می‌کند.
در افراد مبتلا به دیابت نوع ۲، سلول ها کمتر قادر به انجام این کار هستند. با افزایش سطح قند خون، بدن نمی تواند به اندازه کافی فعالیت انسولین را جبران کند. این افزایش قند خون در صورت عدم درمان یا کنترل نشدن می تواند منجر به عوارض زیادی از جمله بیماری های قلبی عروقی و آسیب عصبی شود.
بر اساس گزارش اخیر سازمان جهانی بهداشت، تعداد موارد دیابت نوع ۲ در کمتر از ۴۰ سال تقریباً چهار برابر شده است.
کاهش وزن می تواند به کاهش مقاومت به انسولین کمک کند و بهبود سطح قند خون از طریق رژیم غذایی می تواند خطرات مرتبط با دیابت نوع ۲ را کاهش دهد.
در حالی که برخی از مطالعات نشان داده اند که رژیم غذا خوردن محدود به یک بازه زمانی می تواند به کاهش وزن کمک کند، تاثیر آن بر قند خون در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ کمتر ثابت شده است.
یافتن یک پنجره زمانی مناسب
محققان تاکنون پنجره‌های غذایی با محدودیت زمانی را به‌اندازه ۶ ساعت بررسی کرده‌اند، اما به طور کلی هر چه مدت زمان غذا خوردن کوتاه‌تر و روزه طولانی‌تر باشد، برای افراد سخت‌تر است که به آن پایبند باشند و احتمال پایبندی به آن را کاهش می‌دهد.
دکتر لوسی چمبرز، رئیس ارتباطات تحقیقاتی در Diabetes U.K. به مدیکال نیوز تودی گفت:
مهم است که به یاد داشته باشید که هیچ رژیم غذایی برای دیابت نوع ۲ وجود ندارد و بهترین نوع رژیم، رژیم غذایی است که بتوانید به آن پایبند باشید. اگر با دیابت نوع ۲ زندگی می کنید و در تلاش برای کاهش وزن هستید، داشتن حمایت مناسب نیز بسیار مهم است.
یکی از دلایلی که محققان فکر می‌کنند خوردن در یک محدود زمانی می‌تواند به بهبود متابولیسم کمک کند این است که انسان‌ها (و سایر حیوانات) طوری طراحی شده‌اند که هر روز در طول فاز استراحت یا خواب خود یک دوره ناشتا داشته باشند. نیازهای زندگی مدرن، از جمله زمان کاری و افزایش در دسترس بودن غذا، باعث شده است که این دوره روزه داری کمتر شود و متابولیسم ما مختل شود.
محققان در این مطالعه فرض کردند که سطوح گلیکوژن (راهی که بدن قند را ذخیره می‌کند)، پس از این نوع رژیم کمتر می‌شود. آنها پیشنهاد کردند که در دسترس بودن کمتر گلوکز می تواند حساسیت به انسولین را به دلیل افزایش نیاز به پر کردن ذخایر گلیکوژن بهبود بخشد.
آنها همچنین می خواستند بررسی کنند که آیا یک پنجره ۱۰ ساعته غذا خوردن می تواند منجر به بهبود متابولیک در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ دارای اضافه وزن و چاق در رده سنی ۵۰ تا ۷۰ سال شود؟
برای آزمایش این فرضیه، محققان شرکت‌کنندگان را به دو گروه تقسیم کردند: زمان غذا خوردن گروه اول به یک پنجره ۱۰ ساعته و گروه دارونما به حداقل ۱۴ ساعت برای یک دوره سه هفته‌ای محدود شد.
شارلوت آندریسن، دکترای تخصصی تغذیه، توضیح داد که آنها قبل از اینکه محققان گروه ها را تغییر دهند و آزمایش را تکرار کنند، یک دوره ۴ هفته ای را میگذرانند. این بدان معناست که هر شرکت‌کننده «کنترل خودش است». 
به عنوان بخشی از این کارآزمایی، محققان برای هر دو دوره آزمایشی سه هفته‌ای یک دستگاه پایش قند را به شرکت‌کنندگان مجهز کردند که هر ۱۵ دقیقه قند خون را اندازه‌گیری می‌کرد. آنها همچنین ذخایر گلیکوژن ناشتا خود را در هفته میانی از هر مرحله از آزمایش اندازه گیری کردند. در نهایت، آنها ترکیبات بدن شرکت کنندگان و مصرف انرژی را در داخل یک اتاقک تنفسی برای یک دوره ۳۶ ساعته در یک کلینیک اندازه گیری کردند.
محدود کردن پنجره زمانی رژیم غذایی از ۱۴ ساعت به ۱۰ ساعت
محققان هیچ کاهشی در ذخایر گلیکوژن در کبد به دنبال گرفتن این نوع رژیم غذایی پیدا نکردند. با این حال، آنها خاطرنشان کردند که سطح گلیکوژن افراد را در شبی که افراد وارد این رژیم میشدند، اندازه گیری نکرده‌اند.
با این حال، آنها دریافتند که زمان کلی در یک محدوده گلیسمی سالم تقریباً ۳ ساعت در روز افزایش می‌یابد و گلوکز ناشتا زمانی که غذا خوردن شرکت‌کنندگان به یک پنجره ۱۰ ساعته محدود می‌شود، کمتر می‌شود.
این مطالعه تأثیر بالقوه داروهای کاهش دهنده گلوکز برخی از شرکت کنندگان را در نظر نگرفت. گروه آزمایش نیز کوچک و شرکت‌کنندگان مسن‌تر بودند، که باعث می‌شود نتایج به جمعیت وسیع‌تری تعمیم‌پذیر نباشد. 
آندریسن گفت: ممکن است گروه جوان‌تری از داوطلبان نسبت به رژیم غذایی با محدودیت زمانی حساس‌تر باشند، زیرا افزایش سن باعث کاهش حساسیت به انسولین و عملکرد میتوکندری می‌شود که هر دو در تغییر استفاده از گلوکز بیشتر برای انرژی در طول روز نسبت به استفاده از چربی ها در شب مهم هستند. 
وی خاطرنشان کرد: دلیل اصلی اینکه در این نوع مطالعات ما زنان یائسه را در مقایسه با زنان یائسه قرار دهیم، مربوط به نوسانات هورمونی است که با قاعدگی اتفاق می افتد.
به گفته آندریسن، نتایج این مطالعه برای افراد مبتلا به پیش دیابت، قابل تعمیم نیست.
همچنین اینکه نویسندگان این مطالعه می گویند که برای بررسی امکان پذیر بودن پنجره غذایی ۱۰ ساعته  به مطالعات بزرگتری نیاز است.