مردم سالاری آنلاين - آمریکا: توافق با ایران روی میز است

«ویکتوریا نولاند» معاون وزیر خارجه آمریکا در امور سیاسی روز جمعه مدعی شد که توافق با ایران روی میز قرار دارد.

«ویکتوریا نولاند» معاون وزیر خارجه آمریکا در امور سیاسی روز جمعه مدعی شد که توافق با ایران روی میز قرار دارد.
این مقام ارشد آمریکایی طی سخنانی گفت: «اگر ایرانی‌ها بخواهند توافق روی میز قرار دارد».
نولاند در ادامه گفت: «تنها یک تصمیم‌گیر در ایران وجود دارد و می‌تواند نفت ایران را به بازار بازگرداند اما اگر توافق را نپذیرد ما فشار را افزایش خواهیم داد».
«ند پرایس» سخنگوی وزارت خارجه آمریکا نیز بامداد امروز در حالی که کشورش با نقض تعهدات خود در برجام از این توافقِ مورد تأیید شورای امنیت خارج شده و تا کنون گامی در جهت بازگشت به تعهداتش انجام نداده بار دیگر طبق رویه معمول، مسئولیت تصمیم‌گیری در مذاکرات رفع تحریم‌ها را به گردن ایران انداخته است.
وی در نشست خبری روزانه با خبرنگاران گفت: «برای تشخیص دادن این واقعیت که ایران در حال حاضر تصمیم‌های سیاسی لازم برای بازگشت دوجانبه به برجام را نگرفته نیاز به داشتن تأییدهای امنیتی ندارد».
این مقام آمریکایی همچنین مدعی شده که اگر ایران می‌خواست به توافق برگردد فرصت‌های زیادی از جمله مذاکرات وین، مذاکرات دوحه و رایزنی‌ با واسطه‌های اروپایی داشته است.
در مدت چند ماهی که از دور جدید مذاکرات رفع تحریم‌ها می‌گذرد آمریکا و تروئیکای اروپایی و بازوهای رسانه‌ای آنها همواره سعی داشته‌اند اینطور القا کنند که ایران عامل حرکت آهسته گفت‌وگوهای وین است و سرعت گفت‌وگوها تابع تنها اقدامات ایران است.
این در حالی است که در هفته‌های آغازین شروع به کار دولت بایدن، زمانی که تصور می‌شد او بر اساس وعده‌های انتخاباتی‌اش ممکن است سریعاً آمریکا را به برجام بازگرداند مقام‌های او در موقعیت‌های مختلف از جمله در جلسات تأیید صلاحیت مجلس سنا بارها این موضع را تکرار کردند که واشنگتن با نقطه بازگشت به برجام فاصله زیادی دارد.
از آن گذشته، دولت جو بایدن در مدت ۱۹ ماهی که از ریاست‌جمهوری‌اش می‌گذرد با بحث‌هایی مانند «چه کسی اول باید به برجام برگردد» و «ضرورت مذاکره برای رسیدن به توافق قوی‌تر و طولانی‌تر» و زمان را برای ورود به برجام تلف کرد و اکنون قصد دارد با بازی مقصرنمایی، این تقصیر را گردن ایران بیندازد.
تحلیلگران همچنین می‌گویند سرعت مذاکرات وین را نمی‌توان تابع اقدامات تنها یک طرف دانست بلکه هر طرفی باید به سهم خود گامی برداشته و متقابلاً از طرف دیگر هم بخواهد که کاری انجام دهد.