اکنون پس از گذشت ۱۰ سال از ارائه این طرح و حضور ۶ وزیر در مسند ریاست وزارت آموزش و پرورش، بالاخره اجرایی شدن قانون رتبه بندی معلمان به انتهای خود رسیده است.

اکنون پس از گذشت ۱۰ سال از ارائه این طرح و حضور ۶ وزیر در مسند ریاست وزارت آموزش و پرورش، بالاخره اجرایی شدن قانون رتبه بندی معلمان به انتهای خود رسیده است.
وزارت آموزش و پرورش ملزم به اجرای این طرح است و بر اساس قانون، مدیران این وزارتخانه از تاریخ ۳۱ شهریور ۱۴۰۰ ملزم هستند ضمن تدوین آئین‌نامه اجرایی این قانون، آن را به مرحله اجرا درآورند.
یوسف نوری، وزیر آموزش و پرورش نیز اخیرا گفته است: فرآیند اجرایی رتبه بندی معلم‌ها از ابتدای این هفته آغاز می‌شود.
او گفت: دولت مردمی با پس نگرفتن لایحه رتبه بندی و موافقت با افزایش سه و نیم برابری بودجه این لایحه، سعی در ترمیم وضعیت معیشتی معلمان دارد.
اما این طرح با وجود حرکت به سمت اجرایی شدن باز هم با ایرادات و حاشیه‌هایی نیز گریبانگیر است؛ در این باره با کارشناس آموزشی در حوزه آموزش و پرورش به گفتگو پرداختیم.
شروین مسیح در ارتباط با طرح رتبه بندی معلمان گفت: طرح رتبه بندی معلمان از جمله مواردی است که باید به آن دقت فراوانی شود. با مثالی آغاز می‌کنم. در کشور ما پارکی وجود ندارد که تنها درخت داشته باشد؛ چون سودی نخواهد داشت. در بیشتر پارک‌های ما و شهر‌های بازی، کافی شاپ و سیستم‌های دیگری هستند که بتوان از آن‌ها درآمد کسب کرد و سودی به دست آورد. پارکی که تنها در آن درخت وجود داشته باشد و تنها برایش هزینه بشود، اصلا وجود ندارد و یا بسیار کم است.
او گفت: این مثال برای مقایسه با شرایط و عملکرد دبیران در نظام آموزشی ما بود. متاسفانه دبیران موقع آموزش برای سیستم درآمد کسب نمی‌کنند و بنابراین به نظر می‌رسد که سیستم آموزش و پرورش هزینه دارد. در صورتی که درآمد اصلی و سرمایه گذاری در آموزش و پرورش است؛ یعنی دانش آموزان باید آموزش ببینند و علم آن‌ها افزایش پیدا کند تا کشور به سمت رشد حرکت کند. این یک کار پرهزینه نیست؛ بلکه یک منبع کسب درآمد برای هر کشوری محسوب می‌شود.
به گفته مسیح اگر از کادر‌های داخلی که در آموزش و پرورش حضور دارند کم بشود و بر تعداد معلمان اضافه شود؛ به نفع کل سیستم آموزش خواهد بود. بخش عمده‌ای از سیستم آموزش و پرورش کادر اداری هستند که مشغول گزینش، تعیین حقوق و… هستند که چند صباحی درس داده اند و بعد پشت میزنشین شده‌اند. کل این کار‌ها باید توسط سازمان برنامه و بودجه و اداره کار انجام شوند؛ نه زیر نظر اداره آموزش و پرورش. این وزارتخانه مهم تنها باید به امور علمی و آموزشی بپردازد.
او گفت: ما نیاز به طرح رتبه بندی معلمان پیدا کرده ایم؛ به آن دلیل که همسان سازی حقوق، دستمزد و مزایا که قاعدتا باید خارج از تمامی صحبت‌ها برای مشاغل مختلف زیر نظر سازمان برنامه و بودجه و اداره کار باشد؛ وجود نداشته است و به همین خاطر فرهنگیان حقوق‌های خود را از اداره آموزش و پرورش دریافت می‌کنند.
او گفت: به عنوان مثال، دبیری که در سیستان و بلوچستان کار می‌کند؛ به اندازه مهندسی که در آن شهر کار می‌کند، حقوق دریافت نمی‌کند و این موضوع برای تمامی دبیران و فرهنگیان در تمامی شهر‌ها وجود دارد.
کارشناس آموزشی در ادامه گفت: طرح همسان سازی حقوق و دستمزد و مزایا متاسفانه عاملی است که باعث شده آموزش و پرورش گروهی را استخدام کند و مجدد به نیرو‌های مدارس و کادر اداری اضافه کند تا بخواهند برای تعیین کردن رتبه بندی دبیران یک سازمان تشکیل دهند و رتبه بندی دبیران را از طریقی و به پرهزینه‌ترین شکل ممکن انجام بدهند.
مسیح گفت: به راحتی می‌شود با همسان سازی حقوق، دستمزد و مزایا از طریق سازمان برنامه بودجه و اداره کار به رتبه بندی دبیران کاری نداشت و دبیران در هر جایی که کار می‌کنند حقوق آن‌ها به شکل استانداردی افزایش پیدا کند. این موضوع از عواملی است که می‌تواند به دبیران کمک کند.