روزنامه «اعتماد» در ادامه نوشت: دو سال از شیوع کرونا در کشور می‌گذرد و هنوز پرستارانی هستند که از دریافت حق کرونای عادلانه و منصفانه جا مانده‌اند، چون رییس یا مدیر یک مرکز درمانی تشخیص داده که «حق» این پرستار این است که مثلا از کارانه‌اش آ هزار تومان کم شود، چون دولت قرار است به حسابش آ هزار تومان حق کرونا واریز کند.
بیش از ۸ هزار پرستار در حال حاضر با قراردادهای غیرقانونی ۸۹ روزه مشغول به کارند چون چاره‌ای جز قبول تبعیض ندارند و از آن سو دولت‌ها هم آنقدر سرشان به حل یک و دوهای سیاسی گرم است که اصلا فرصت نمی‌کنند به مشکلات این جامعه خدومی که فقط در آستانه روز پرستار به یادش می‌افتند، فکر کنند.
دولت یازدهم به صراحت و البته به سادگی اعلام کرد که قانون تعرفه‌گذاری پرستاری قابل اجرا نیست، چون دولت پول ندارد و این قانون همان سال هم که تصویب شد، بار مالی آن در نظر گرفته نشد. دولت دوازدهم در آخرین هفته‌های حضور، شتابزده، قانون تعرفه‌گذاری را در شورای عالی بیمه تایید کرد که نهایی‌شدن این قانون به نام دولت دوازدهم نوشته شود اما باز هم بار مالی اجرای این قانون دیده نشد و بنابراین، باز هم پرستاران از قافله دریافت مزایای متناسب با حجم وظایف و خدمت جا ماندند.
دو شب قبل، در میزگرد برنامه تلویزیونی «تیتر امشب»، نماینده پرستاران در این برنامه این سوال ساده را مطرح کرد: «چطور یک پرستار می‌تواند به ۲۶ بیمار رسیدگی کند؟ واقعا هم مسوولان وزارت بهداشت باید به این سوال جواب بدهند که چطور در همه این سال‌ها و با این حجم بالای فارغ‌التحصیلان رشته پرستاری، هنوز نسبت تخت به پرستار حرفه‌ای ۱.۸ و میانگین کشوری تخت به پرستار حدود ۰.۹ و حتی در برخی مناطق کمتر هم هست و ایران سال‌هاست که با استانداردهای مابه‌ازای تعداد پرستار به ازای جمعیت بیمار فاصله دارد و چرا کشورهایی همچون امارات متحده و کانادا که زبان فارسی هم نمی‌دانند و از آیین و آداب ایرانی‌ها هم چیزی حالی‌شان نمی‌شود، بهشت موعود پرستاران هستند و پرستاران عزیز و  زحمتکش ما، به هر دری می‌زنند که به این کشورها مهاجرت کنند تا حداقل، اگر از حجم بالای کار در عذابند، عذاب‌شان با تبعیض‌های شغلی و دریافتی با جامعه پزشکی، خار مغیلان مضاعف نشود؟ این همه پرت بودجه و اعتبار برای برگزاری صدها همایش نمایشی و بی‌خاصیت و صرفا «سرکار گذاشتنی» نمی‌توانست گوشه‌ای از اعتبار اجرای قانون تعرفه‌گذاری پرستاری را بگیرد آن هم وقتی کل بودجه مورد نیاز، حداکثر ۴۰۰۰ میلیارد تومان بوده که حداقل آمار پرستاران دچار مشکلات رو به افزایش جسمی و روانی، طوری صعود نکند که حتی معاونت پرستاری وزارت بهداشت هم از بابت اعلامش دچار عذر و خجالت شود؟» 
هیچ وعده‌ای محقق نشد
«آرمین زارعیان»، رییس هیات‌مدیره نظام پرستاری تهران در ارتباط با مطالبات پرستاران به خبرنگار ایلنا گفت: «مهم‌ترین مطالبات ما تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری، استخدام پرستاران، اجرای فوق‌العاده خاص برای کادر پرستاری و مراقبتی است که به‌رغم وعده و وعیدهای دولت قبلی و فعلی هیچ کدام از آنها هنوز تحقق پیدا نکرده است. در واقع هیچ‌ کدام از وعده‌ها محقق نشده و بعید هم می‌دانم که برسیم چون مسوولان وزارت بهداشت اراده و توانایی برای انجام این کار ندارند. بنابراین نه فوق‌العاده خاصی محقق خواهد شد و نه تبدیل قراردادی‌ها به استخدام رسمی اتفاق خواهد افتاد و نه پرستاران طرحی به استخدام قراردادی تبدیل می‌شوند و نه تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری اجرایی می‌شود. ما پیگیری‌های بسیاری کردیم و رسما رییس سازمان برنامه و بودجه نامه نوشته‌اند که بودجه نداریم، نمی‌توانیم استخدام کنیم و برای تعرفه‌گذاری خدمات و فوق‌العاده خاص پول بدهیم. وزارت بهداشت هم گفته است تا زمانی که سازمان برنامه و بودجه کاری نکند ما نیز نمی‌توانیم کاری کنیم، زیرا ما هم پول نداریم و باید سازمان برنامه و بودجه پول‌مان را بدهد و این سازمان هم پول ما را نمی‌دهد. بنابراین وقتی پول نیست ماجرا تمام است و اتفاقی رخ نخواهد داد. در آستانه هفته پرستار حتی وعده‌ای هم در این زمینه ندادند و امسال رسما گفتند نمی‌توانیم کاری کنیم. البته مجلس وعده‌ می‌دهد و می‌گوید پیگیری می‌کنیم اما در کمیسیون تلفیق و بهداشت و درمان به این دلیل که تعارض منافع وجود دارد هیچ چیز به نفع گروه پرستاری و مراقبتی تصویب نمی‌شود. حتی در بودجه ۱۴۰۱ هیچ اعتباری دیده نشده است و در نتیجه اتفاق جدیدی هم برای پرستاران رخ نمی‌دهد. پرستاران هم دل‌شان را به اتفاقاتی که می‌خواهد بیفتد، خوش نکنند. بحث این بود که تعرفه‌گذاری خدمات، فوق‌العاده خاص و استخدام نیروهای طرحی از سوی کمیسیون بهداشت و درمان مجلس پیگیری شود، اما هیچ کدام از اینها انجام نشد. در حالی که حدود ۱۵۰ پرستار شهید داشتیم و حدود ۵ هزار پرستار نیز به کرونا مبتلا و خانواده‌های‌شان درگیر شدند. نزدیک به ۴۰۰ نفر از پرستاران جانباز شده‌اند و ریه‌شان به قدری درگیر شده است که باید در خانه بستری باشند. جانفشانی‌ها و ایثارگری‌های بسیاری کردند و خودشان و خانواده‌های‌شان درگیر شدند. وقتی درگیر می‌شوند بار کاری‌شان بر دوش همکاران دیگر می‌افتد. در تمام این مدت که ما ۵ پیک کرونا را گذرانده‌ایم یک لحظه پا به عقب نگذاشتند و کماکان نیز به خاطر مردم این کار را انجام می‌دهند. آنها عهدی که بستند با مردم‌شان است. به خاطر قسمی که خورده‌اند کارشان را انجام می‌دهند ولی مسوولان فقط میزان فوق‌العاده ویژه پرستاران را افزایش دادند و در ارتباط با مابقی مسائل هیچ اقدامی انجام نشده است و فقط وعده دادند. چنانکه نیمی از پرستارانی که در حال حاضر کار می‌کنند شرکتی، قراردادی یا طرحی هستند و در بهترین حالت تنها ۵۰ درصد استخدامی و پیمانی هستند. وضعیت کمبود پرستار در کشور فجیع است، استاندارد تعداد پرستار به تخت در جهان، دو است و در کشور ما، هشت دهم. در کشورهای حوزه خلیج فارس، استاندارد تعداد پرستار نزدیک به ۱.۹ است و در ردیف ۱۰ کشور آخر جهان در نسبت پرستار به تخت‌های بیمارستانی هستیم. قطعا معلوم است که وقتی مریضی به بیمارستان می‌رود و پرستار قرار است ۳۰ بیمار را مدیریت کند، شرایط چگونه است. معلوم است که مراقبت خوبی نمی‌شود و آمار مرگ و میر بیمارستانی و خطا و قصور بالا می‌رود و مردم از خدمات بی‌کیفیت برخوردار می‌شوند. به بیمارستان‌ها بروید و ببینید وضعیت مردم چگونه است. همه تبعات این اتفاق گریبانگیر مردم می‌شود، زیرا فردی که مریض است و به بیمارستان می‌رود انتظار دارد خدمات پرستاری مناسبی بگیرد، اما وقتی نیست و کمبود است، نمی‌گیرد و منزلت و کرامت بیمار حفظ نمی‌شود. آنها را در راهروها می‌خوابانند و فرصت نمی‌کنند به آنها رسیدگی کنند. پرستار خسته، گاهی بدرفتاری می‌کند، زیرا تحت فشار است. معلوم است وقتی تعداد پرستاران کم باشد، در نهایت فقط مردم آسیب می‌بینند. کسانی که پول دارند بیمارستان‌های خصوصی می‌روند و خدمات خوب دریافت می‌کنند و کسانی که وضعیت مالی مناسبی ندارند در بیمارستان‌های دولتی سردرگم می‌شوند.»