یکی از اقداماتی که اوباما می تواند فورا انجام دهد تا موضع خود را تقویت کند، انتخاب یک وزیر امور خارجه است که از حمایت هایی در دو حزب آمریکا بهره مند باشد.

دیپلماسی ایرانی: در سیاست خارجی، چالش اصلی پیش روی باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا باپس گیری برخی زمینه هایی است که در سال های اخیر در شکل دهی به سیاست امنیت ملی ایالات متحده از دست رفته اند. به لحاظ سیاسی و تاریخی، در سیستم جداسازی قدرت ها در آمریکا، این رئیس جمهور است که بیشترین قدرت برای تصمیم گیری در حطیه سیاست خارجی را دارد. وی در کشور به عنوان مسئول امنیت آمریکا در جهان آشفته کنونی به شمار می رود. رئیس جمهور مدافع نهایی اهداف آمریکا در بخش های دیپلماسی، اهرم اقتصادی و در صورت لزوم مداخله نظامی است و جهان نیز او را خوب یا بد، صدای مردم آمریکا می داند.
البته او یک دیکتاتور نیست. چرا که کنگره و عموم مردم نیز جایی در سیاست دارند. لابی های سیاست خارجی نیز در این زمینه تاثیرگذارند. نقش کنگره در اعلام جنگ در زمانی که آمریکا هدف حمله ای قرار گرفته یا ایالات متحده در صدد طراحی جنگی است، بسیار اهمیت دارد. زیرا آمریکا یک دمکراسی است و حمایت عمومی از تصمیم های سیاست خارجی رئیس جمهور حائز اهمیت است. هیچ کس در دولت یا خارج از آن نمی تواند صدای همراه با اعتبار وی ، زمانی که سخن می گوید و سپس قاطعانه برای آمریکا اقدام می کند را هماهنگ کند.
این نکته حتی در مورد مخالف جدی نیز صدق می کند. در حالی که برخی گروه های لابی گری در کنگره آمریکا موفق شده اند پیشرفت هایی در مخالفت با رئیس جمهور داشته باشند اما هنوز هم برخی از اعضا در محافل خصوصی آمادگی خود برای حمایت از رئیس جمهور در صورتی که وی اقدامی برای امنیت ملی آمریکا در نظر داشته باشد را اعلام می کنند. به این ترتیب اوباما می تواند اعتباری را ایجاد کند که مقابله با آن به لحاظ سیاسی هوشمندانه نیست و این همان چیزی است که رئیس جمهور آمریکا هم اکنون به آن نیاز دارد.
یکی از اقداماتی که اوباما می تواند فورا انجام دهد تا موضع خود را تقویت کند، انتخاب یک وزیر امور خارجه است که از حمایت هایی در دو حزب آمریکا بهره مند باشد. در جو سیاسی قطبی شده امروز، اوباما با توجه به جمهوریخواهان از طریق یک چشم انداز سیاست خارجی متعادل می تواند اهرم مهمی را در اختیار بگیرد. البته در صورتی که اوباما یک وزیر امور خارجه دمکرات را انتخاب کند وی باید فردی باشد که مورد احترام کنگره از هر دو جهت قرار داشته باشد.
حتی پیش از آغاز دور دوم ریاست جمهوری، اوباما باید به دقت در مورد دستور کار این دوره فکر کند. او می خواهد چه نوع میراثی را پشت سر بگذارد؟ و در اینجا آنچه اوباما نمی خواهد انجام دهد به اندازه چیزهایی که خواستار انجام آن است، اهمیت دارد.
اوباما چه زمانی که با ولادیمیر پوتین متخاصم مواجه است، چه با رهبر با اعتماد به نفس چین دست و پنجه نرم می کند و چه زمانی که در مقابل ایرانیان قرار می گیرد و یا روند صلح اسرائیل و فلسطین پیش روی وی است باید بداند که موفقیتش به تعهد کامل و قاطعیت وی بستگی دارد. تعهد و اعتبار دو موضوعی است که به یکدیگر گره خورده اند.
برای مثال، در مساله اسرائیل و فلسطین، واقعیت تاسف بار این است که سیاست ۳ رئیس جمهور گذشته آمریکا موفق نبوده است. عضویت ناظر غیر عضو فلسطین در سازمان ملل با رای مثبت قابل توجه ، نشان داد که سیاست های آمریکا در این زمینه دیگر چندان در سطح جهانی مورد احترام نیست. این نکته پیامد های زوال دو حزبی گری در سیاست خارجی آمریکا را به تصویر کشید و تاثیر لابی گری را به اثبات رساند.
رئیس جمهور آمریکا در مواجه با چالش های سیاست خارجی دو فرصت بزرگ در اختیار دارد. نخستین فرصت در جریان اولین سال ریاست جمهوری وی ایجاد می شود، چرا که در دوره ای چهار ساله، هر موفقیت به دست آمده هزینه های سیاسی ایجاد شده در گذشته را پوشش می دهد. در دور دوم ریاست جمهوری نیز باز هم سال نخست حائز اعمیت است، چرا که تاریخ و نه افکار عمومی، قاضی نهایی وی خواهد بود. به این ترتیب اوباما این فرصت را در اختیار دارد تا آنچه را که می خواهد مورخان در مورد وی ثبت کنند، شکل دهد.