به گزارش گلونی، چند روز است که از واقعه دردناک درگذشت دو خبرنگار حوزه محیط‌ زیست و همچنین چند سربازمعلم در دو سانحه رانندگی می‌گذرد؛ دو اتفاق تلخی که کام همه مردم ایران را تلخ‌تر از پیش کرد. اما هم‌زمانی این دو واقعه باعث مطرح‌شدن یک نقد به رسانه‌ها و خبرنگاران شد؛ نقدی که شاید نقد شما هم باشد.

خبرنگاران و عدالت خبری
همین که گفته می‌شود خبرنگاران موضوع تصادف همکاران خود را نسبت به تصادف سربازمعلم‌ها بیشتر رسانه‌ای کردند و بیشتر به آن پرداختند و آن را دردناک‌تر نشان دادند. همین که می‌گویند عدالت خبری اجرا نشده است و رسانه‌ها زمین و زمان را پر کردند از تصاویر آن دو خبرنگار و نسبت به آن سربازها فقط به چند خبر بسنده کردند.
اما اگر حقیقتش را بخواهید این‌ طور نیست. بیایید کمی عمیق‌تر به موضوع نگاه کنیم و از بند نگاه نقطه‌ای و لحظه‌ای خارج بشویم.
خبرنگاران در طول سال شاید صدها یادداشت و مقاله و گزارش و مصاحبه و خبر در مورد سربازها و مشکلات آنها کار کنند اما حالا برای همکاران خود نیز یادداشت نوشتند و خبر کار کردند.
اگر مطالب تولیدی خبرنگاران در طول سال برای سربازها را با مطالب تولیدی خبرنگاران برای خبرنگاران در طول همان سال با هم مقایسه کنیم درمی‌یابیم که اتفاقا شاید کمتر به خبرنگاران و مشکلات‌شان پرداختند. این در شرایطی است که خبرنگاران در طول سال نه فقط برای سربازها بلکه برای همه اقشار جامعه مطلب تولید کردند و مشکلات‌شان را رسانه‌ای کردند. از نانوا و کارگر و راننده تاکسی بگیرید تا دانشجو و دانش‌آموز و پرستار و سایر آحاد جامعه. پس حق بدهید حالا که پرپر شدن دوستان و همکاران خود را به چشم دیدند، برایشان یادداشت و دل‌نوشته بنویسند. حق بدهید بغض کنند. حق بدهید شاکی باشند. حق بدهید اعتراض کنند و اخبار درگذشت عزیزان‌شان را به بهترین نحو پوشش بدهند. این حداقل کاری است که می‌توانند برای شغل خود انجام بدهند.
خبرنگاران اگر می‌خواستند رسانه را به خود و مشکلات خود اختصاص بدهند هیچگاه این قدر حقوق‌شان کم نبود. هیچگاه با نبود امنیت شغلی درگیر نبودند. هیچگاه نگران نان شب فرزندان خود نبودند. خانواده‌شان هیچگاه دل‌نگران از دست دادن آنها در هنگام کار نبودند.
خبرنگارها هم مثل همه مردم ایران هستند. با همان مشکلات، با همان امکانات و به همان مظلومیت.»