یکی از از قربانیان حمله شیمیایی صدام به سردشت در نامه ای به دبیرکل سازمان ملل متحد خواستار محاکمه عاملان اصلی این جنایت هولناک و دیگر جنایت های مشابه شد.

یکی از از قربانیان حمله شیمیایی صدام به سردشت در نامه ای به دبیرکل سازمان ملل متحد خواستار محاکمه عاملان اصلی این جنایت هولناک و دیگر جنایت های مشابه شد.

به گزارش انجمن دفاع از قربانیان تروریسم، فریده شافعی، از قربانیان حمله شیمیایی صدام به سردشت در نامه ای به دبیرکل سازمان ملل متحد خواستار محاکمه عاملان اصلی این جنایت هولناک و دیگر جنایتهای مشابه شد.

متن این نامه با عنوان "سوختگان در تمدن غرب" به شرح ذیل می باشد:

­ سوختگان در تمدن غرب

جناب آقای آنتونیو گوترش، دبیر کل سازمان ملل متحد، من فریده شافعی معلمی هستم که در سال 1366، در اوج جوانی در جنایت حمله شیمیایی صدام علیه مردم شهر سردشت به همراه عده زیادی از مردم این شهر و سه دخترم مجروح شدیم.  

در هفتم تیر 1366 همراه کودکانم به خانه خواهرم رفتم. شبنم ۷ ساله، شهلا ۳ ساله و ناهید ۲ ساله بودند. چند دقیقه ای نگذشته بود که ناگهان صدای غرش هواپیما باعث وحشت ما شد . در آن روز همه مردم ترسیدند و کودکان گریه می کردند اما پیش از آن‌که کسی بتواند کاری کند، هواپیماها بمب‌های خود را بر سرمان فرو ریختند. همگی به زیرزمین رفتیم.

در زیرزمین مقدار زیادی گاز جمع شده بود. بعد از استنشاق گاز خردل، کم‌کم من و دخترانم شروع به سرفه کردیم، چشم‌ها و پوست‌مان شروع به سوزش کرد و دیدمان تار شد. در آن لحظات تلخ، به دنبال راهی برای کمک یا نجات آن‌ها بودم. با کمی آب، صورت آن‌ها را شستم ولی دیگر دیر شده بود و گاز خردل تاثیر خود را گذاشته بود، هرچند همین کار یعنی آب زدن به چشم‌هایشان معجزه کرد و مانع نابینا شدن‌شان شد.

من هر سال، از چند روز قبل از ۷ تیر تا چند روز بعدش، اشک‌هایم سرازیر می‌شود. من یک مادر ۲۷ ساله بودم با ۳ دختر. هر بار که خاطرات آن روز یادم می‌آید، ۱۰۰ سال پیر می‌شوم. اصلا مگر می‌شود خاطرات آن روز یادم برود؟ از آن وقت تا امروز حتی یک ساعت نبوده که آب خوش از گلوی من و بچه‌هایم پایین برود. از آن روز تا امروز با یک سرماخوردگی کوچک، آن‌قدر عذاب و درد می کشیم که غیرقابل توصیف است.

عالیجناب، آن روز بدترین کابوس زندگی ما بود که خط پایانی برای آن اتفاق و عوارضش وجود ندارد. اگر الان مردم به خاطر کرونا چند ماهی است قرنطینه خانگی را تجربه می‌کنند، من و دخترانم از سال ۶۶ در قرنطینه خانگی هستیم. با این حال و از زمانی که کرونا آمده فقط برای شیمی درمانی و مراجعه به پزشک از خانه خارج می‌شوم و بقیه مدت را در خانه هستم. این روزها، تنهای تنها هستم. به خاطر وضعیت چشم‌هایم، حتی نمی‌توانم مطالعه کنم که یکی از علاقه‌مندی‌هایم است.

عوارض آن جنایت برای من و دخترانم  هر ساله بیشتر و بیشتر می شود. الان یکی از چشم‌هایم کلا نابیناست. از ۱۰ سال قبل بواسطه عوارض همین فاجعه بیماری صعب العلاجی گرفته ام که بر مشکلاتم بسیار افزوده است.

جناب دبیر کل، در سال ۹۰ دادگاه لاهه حق را به ما داد و حتی ضرورت پرداخت غرامت هم تصویب شد اما از این ماجرا دیگر خبری نشد. آن وقت یادم هست که قاضی گفت برای ما اثبات شده که حق با شماست و آمریکا و آلمان و ... در این ماجرا نقش داشته‌اند اما بعدها کسی پاسخگو نشد.

جناب آقای گوترش، امروز پیام شما را به مناسبت روز بین المللی یادبود قربانیان تسلیحات شیمیایی شنیدم، بویژه در آن بخشی که گفتید: "باید آنهایی که از تسلیحات شیمیایی استفاده کرده و یا استفاده می کنند شناسایی و پاسخگو باشند". به همین سبب می خواهم بگویم عامل جنایت حمله به سردشت تنها صدام و رژیم بعثی نبود. کسانی که این جنایتکار را مجهز به سلاح های شیمیایی کرده و پس از آن از مجروحان به عنوان نمونه های موفقیت تسلیحات ساخته شده خود استفاده کردند، عاملین اصلی این جنایت و جنایت های مشابه هستند.

خواسته من همان خواسته شماست که آن ها پاسخگو باشند. اکنون پس از گذشت 33 سال تحمل درد و رنج آن فاجعه به همراه فرزندانم، این بخش از پیام شما می تواند التیامی اندک بر دردهای بی پایان مان از تروریسم شیمیایی باشد.

امیدواریم زنده باشیم و این نوید شما مبنی بر محاکمه جنایتکاران همدست صدام را شاهد باشیم.

باتشکر

سوختگان در تمدن غرب

فریده شافعی و دخترانش