پژوهشگران استرالیایی، زیستحسگرهایی از طلای متخلخل ابداع کردهاند که میتوانند نشانههای بیماری را زودتر از بقیه روشها تشخیص دهند.
به گزارش ایسنا و به نقل از نانومگزین، پژوهشگران "دانشگاه کوئینزلند"(UQ) استرالیا، زیستحسگرهایی ابداع کردهاند که در آنها طلای متخلخل نانومهندسی شده به کار رفته است. این زیستحسگرها میتوانند نشانههای ابتدایی بیماری را به صورت موثرتری تشخیص دهند و به بهبود نتایج درمان بیمار کمک کنند.
بیشتر روشهای تشخیصی، معمولا از مواد پرهزینهای استفاده میکنند و استفاده از آنها نیز به زمان و هزینه قابل توجهی نیاز دارد اما این گروه پژوهشی، زیستحسگرهایی ارزانتر با عملکرد سریعتر و فوقالعاده حساس ابداع کردهاند.
"مصطفی کمال مسعود"(Mostafa Kamal Masud)، دانشجوی مقطع دکتری دانشگاه کوئینزلند و از پژوهشگران این پروژه گفت: هیجانانگیزترین نکته در مورد پژوهش ما این است که برخی از محدودیتهای کنونی مرتبط با تشخیص ابتدایی بیماریها را از بین میبرد. این روش تشخیصی جدید، امکان شناسایی مستقیم ریز آرانای مربوط به بیماری را فراهم میکند که تا پیش از این ممکن نبود.
وی افزود: این روش، به خصوص برای بیمارانی مهم است که در مراحل ابتدایی بیماریهایی مانند سرطان به سر میبرند و میزان قابل تشخیصی از زیستنشانگرهای دیگر را ندارند اما شاید میزان قابل تشخیصی از زیستنشانگر ریز آرانای در بدن آنها وجود دارد.
پژوهشگران، این پلتفرم را نانومهندسی کردند تا نمونههای خون، ادرار، بزاق و پلاسما را از طریق سطحی پوشیده از یک لایه طلا که میلیونها منفذ کوچک دارد، مورد بررسی قرار دهند.
روشی که برای ابداع این لایههای متخلخل مهندسی شده به کار رفته است، فرصت جدیدی را برای پژوهش در مورد مواد نانومتخلخل و توسعه فناوری آن فراهم میکند.
این گروه پژوهشی، توسعه پلتفرم خود را ادامه میدهند و در نظر دارند که در پنج سال آینده، آن را در اختیار پزشکان قرار دهند.
پروفسور "یوسوکه یامااوچی"(Yusuke Yamauchi)، از پژوهشگران این پروژه گفت: پزشکان قادر خواهند بود تا نمونه کوچکی از مایعات بدن بیمار را بگیرند و فورا به آزمایش بیماری بپردازند. هزینه این روش تقریبا حدود یک چهارم هزینه سایر روشهای تشخیصی است.
به گفته پژوهشگران، استفاده از این روش، بسیار ساده است و به خصوص میتواند برای نواحی دورافتاده و کشورهای در حال توسعه که تشخیص سریع و به موقع عفونتهای ویروسی در آنها مهم است، کارآمد باشد.
این پژوهش، در مجله "Nature Protocols" به چاپ رسید.