به گزارش ایسنا و به نقل از آس، یک قسمت از مستند "روز مسابقه" فیلمبرداری شده است اما احتمال دارد یک روز درباره‌اش کتاب نوشته شود. امروز یک سال از انفجار بزرگ لیورپول می‌گذرد که یکی از دردناک‌ترین شکست‌های تاریخ بارسلونا رقم خورد. نکته عجیب اینجاست که با سالگرد شکست در فینال جام باشگاه‌های اروپا ۱۹۸۶ برابر استوا همزمان شد. بدون شک به همراه فینال برن در سال ۱۹۶۱ سه ضربه سخت در تاریخ باشگاه محسوب می‌شود. آنفیلد، سانچس پیسخوان و وانکدورف برای همیشه ورزشگاه های نحس تیم کاتالانی خواهند بود.
در لیورپول کمتر کسی تصور می کرد یک فاجعه رخ دهد. هیچکس تقریبا هیچکس فکر نمی کرد بارسا در آنفیلد حذف شود. حتی شاید خود بازیکنان هم فکر نمی‌کردند. آبی اناری‌ها با درخشش لیونل مسی در بازی رفت توانستند ۳ بر صفر پیروز شوند. آن‌ها با سه گل برتری به ورزشگاه حریف رفتند. بارسلونا که قهرمانی‌اش در لالیگا قطعی شده بود، در شروع هفته به بازیکنان اصلی خود در دیدار برابر سلتاویگو استراحت داد.‌ در مقابل لیورپول بازی مرگ و زندگی‌اش را برابر نیوکاسل انجام می داد. محمد صلاح آسیب دیده بود و اوریگی توانست در دقیقه ۸۶ گل پیروزی تیمش را در سنت جمیز پارک به ثمر برساند تا بازی با نتیجه ۳ بر ۲ تمام شود.  
تمرین پیش از بازی به نظر یک جشن می‌رسید. پس از نشست خبری لوییس سوارس و ارنستو والورده ۱۵ دقیقه پایانی تمرین بارسا با حضور عکاسان، خبرنگاران و هواداران برگزار شد. نکته قابل توجه حضور پرشمار خبرنگاران و مردمی بود که با قهرمانان خود عکس می‌گرفتند. شب قبل از بازی شهر لیورپول پر از هواداران بارسلونا شده بود. با این حال گفت‌وگوها در زمان شام درباره بازی در آنفیلد نبود چون این بازی تنها به معنای جواز حضور در فینال واندا متروپولیتانو به حساب می‌آمد. یورگن کلوپ و الکساندر آرنولد در نشست خبری پیش از بازی مانند ناینگلان و دی فرانچسکو در سال گذشته خود را از پیش حذف شده نمی دانستند. با این حال کسی همانند دیدار رم به این صحبت‌ها اهمیت نمی‌داد.
روز بعد بارسا تنها چند ساعت با فینال فاصله داشت و می‌توانست پس از چهار سال دوباره دیدار نهایی را تجربه کند. اکنون نوبت بارسا بود. از طرفی لیورپول در هتل Hope Street اقامت داشت که در خیابان "امید" واقع بود. صلاح که سپس با پیراهن "هرگز ناامید نشو" در ورزشگاه حاضر شد نمی‌توانست تیمش را همراهی کند. همیشه یک جادو آنفیلد را فرا می‌گیرد و آن شب هم متفاوت نبود. با وجود برتری قابل توجه بارسا در بازی رفت و نبود چند بازیکن در ترکیب لیورپول جو وحشتناکی در ورزشگاه حاکم بود. استقبال فوق العاده پیش از شروع بازی نشان می داد که لیورپول قرار است با جان و دل بازی کند اما فراتر از آن ظاهر شد. در رختکن مسی به بازیکنان توصیه ای کرد که توجه و انگیزه بازیکنان را برانگیخت. او گفت: "اتفاق رم تنها تقصیر ما بود." او می‌خواست هم تیمی هایش را بیدار کند و به آن ها هشدار بدهد که اتفاق های سال گذشته تکرار نشود. با این حال کابوس قدیمی دوباره تکرار شد. 
زمانی که لیورپول یک بر صفر پیش افتاد مانولاس مقابل بازیکنان بارسا به خوشحالی کردن پرداخت. او سر از پا نمی شناخت. نیمه اول با آسیب دیدگی رابرتسون و برتری حداقلی میزبان به پایان رسید. کلوپ بمب کوچک خود را روشن کرد و واینالدوم را به میدان فرستاد. آنفیلد شروع به تشویق این بازیکن کرد. زمانی که بازی یک بر صفر شد والورده خشمگین شد و از بازیکنانش خواست ابتدا از زیر فشار قرمز ها بیرون آیند و سپس جان بازی را با ضد حمله ها بگیرند. همه می‌دانستند یک گل کار لیورپول را تمام خواهد کرد. 
با شروع نیمه دوم لیورپول حمله کرد واینالدوم و اوریگی دروازه بارسا را باز هم باز کردند تا با ثبت نتیجه ۴ بر صفر یک شوک به بارسا وارد کنند. گل آخر را ۸۰ درصد بازیکنان، هواداران و حتی خبرنگاران ندیدند چون  کاملا ناگهانی به ثمر رسید. آن بارسای از هم گسسته، مسی که ضربه سر را نزد، هواداران کاتالانی که مبهوت مانده بودند و مارک آندره تراشتگن که با چشمان گریان عذرخواهی می‌کرد تصاویر باورنکردنی را در آنفیلد به ثبت رساندند. 
چند هفته بعد بارسا در فینال کوپا دل ری هم مغلوب والنسیا شد. صحبت از یک تحول عظیم شد اما یک سال بعد چیزی تغییر نکرده بود. تراشتگن، سرخی روبرتو، جرارد پیکه، لانگله، جوردی آلبا، سرخیو بوسکتس، ویدال، مسی و سوارس همچنان در تیم هستند و در ترکیب اصلی حضور دارند. راکیتیچ جایش را به دی یانگ داد و آنتوان گریزمان جانشین کوتینیو شد. دیدار برابر لیورپول می‌توانست پایان یک دوران باشد اما تغییر خاصی ایجاد نشد.
بدون شک هفتم می تولد سیاه بارسا است که در این روز شکست در فینال جام اروپا برابر استوا و تحقیر در آنفیلد مقابل لیورپول را تجربه کرد.