دارایی بوشهر و بوشهری با ثروت‌های بی انتهای طبیعی و مصنوعی این سرزمین‌، دل به دریا زدن است؛ دریادلانی که همیشه‌ی تاریخ اهل کمک به همدیگر و یاری رساندن به تمام کشور بوده‌اند و در عرصه صیانت از خاک وطن جان دادند امّا تن به سلطه اجنبی ندادند.
سواحل بی نظیر و مرزهای آبی پهناور با خلیج فارس، بزرگترین منبع مستقل گازی جهان و موقعیت استراتژیک استان بوشهر در میان همسایگانش در خلیج فارس کافی است تا حسرت داشتن یک متر از خاک این خطه به دل استعمارگران دنیا بماند و همچنان بوشهر نجات دهنده است و اهالی آن با نداری‌ها می‌سازند تا ایران دارا و قدرتمند باشد!
بندر "کنگان" هم از بنادر بزرگ جنوب کشور است که با داشتن توامان صنعت، صیادی، تجارت خارجی، نفت، گردشگری، طبیعت، تاریخ، کشاورزی، بازرگانی و... همچون نگین ارزشمندی در حاشیه خلیج‌فارس می‌درخشد. 
هنگامی هم که عبدالناصر همّتی، رئیس کل بانک مرکزی بندر تاریخی کنگان با آن جغرافیا و تاریخ و قدمت و حیات سیاسی و اجتماعی و تجاری و اقتصادی خاص را مَنگان می خواند باز هم موج ناراحتی و دلگیری بوشهری ها ختم می شود به چند اعتراض زیرزبانی و چند پست و یادداشت و گلایه هایی که شاید به گوش هیچکسی هم نرسد و اینگونه همیشه حق مردمان و منطقه محروم جنوب کشور نادیده گرفته شده است. 
رئیس بانک مرکزی با انتقاد از پرداخت نکردن پول های ایران توسط مقامات کره ای، انتقاداتی را نیز به ستاد مبارزه با قاچاق وارد کرده و همچنین لزوم توجه به اقتصاد مقاومتی و تولید ملی را یادآور شده است. او با انتقاد نسبت به واردات کالاها از طریق بنادر جنوب کشور، با حالت خاصی کنگانِ عزیز را "کنگان مَنگان" خوانده و با تشریح شرایط واردات کالا و فروش آن و پدیده ای که ته لنجی خوانده می شود و معیشت مرزنشینان و دریانشینان را تامین می کند از این وضعیت گلایه کرده است. 
مشکلات و دشواری های تحریم و خلاهای اقتصادی بر هیچکسی پوشیده نیست اما آیا چاره کار کوچک شمردن یک شهر بندری آن هم در مقیاس کنگان است؟ معیشت مردم جنوب به لنج و ته لنجی و دریا متصل است و این نمی تواند دلیلی بر بی اهمیت و یا مقصر دانستن این مردم باشد بلکه باید دلیلی برا یتوجه بیشتر به این مناطق و فکر کردن به این باشد که چرا استان ثروتمند بوشهر با آن پیشینه، امروز اینگونه رنجور و محروم مانده و تبدیل به صندوقچه کهنه و رنگ و رو رفته ای برای ذخیره ارزی کشور شده است. 
اقتصاد کشور به این استان ساحلی با بنادر مهمی از جمله گناوه، دیلم، کنگان و عسلویه و صنایع آن چشم دارد، و با وجود اینکه درصد بالایی از گاز موردنیاز ایران از بوشهر تأمین می‌شود و این همه نعمت و ثروت خدادادی دارد، اما جوانانش هنوز درگیر معضل بیکاری هستند.
حتی اگر بوشهری‌ها این همه منابع معدنی و پارس جنوبی و پالایشگاه و صنعت هم نداشتند همان دریا و توسعه گردشگری کافی ست تا از این استان کشوری بسازند که چشمِ دنیا شود، اما تاکنون همّت و حمایتی نبوده است. پس شایسته نیست نام بندر کنگان که امروز محل اجرای بخش عظیمی از پروژه‌های پالایشگاهی پارس جنوبی است اینگونه خوانده شود.
در هر حال تا استان بوشهر و دیگر بنادر و شهرستان های آن همچون همسایگان مرزی خود توسعه پیدا کنند و زیرساختهای لازم شهری و رفاهی به عنوان الزامات توسعه پایدار را به دست بیاورند راه طولانی و سختی در پیش دارند؛ اما باید دید در این راه مسئولان کشوری و استانی چقدر دل به دل این مردم می‌دهند تا از بوشهر استانی بسازند، آباد و با استانداردهای روز دنیا همراه با مردمی در رفاه و آسایش و نه محروم و رنجور و مهجور...