به گزارش ایسنا، میثم شرفی، روزنامه‌نگار، می‌گوید: «ایران رویایی، جایی است که پدری شرمنده خانواده نباشد و متعهدی صندلی متخصصی را اشغال نکرده باشد. همیشه منطق برنده باشد و منافع ملی قربانی هیچ مصلحت دیگری نباشد.»
مصطفی شوقی، مستندساز نیز ایران رویایی را جایی می‌داند که در آن «مردم آداب گفت‌وگو را رعایت کنند، به هم توهین نکنند و به عقاید هم احترام بگذارند. همگی منافع ملی را به منافع شخصی ترجیح بدهند.»
سامان موحدی‌راد، روزنامه‌نگار نیز رسیدن به ایران رویایی را رسیدن به برابری حقوق زنان و مردان می‌داند: «وقتی که آن پوسته تحجر واقعا شکسته شود و همه با ایمان قلبی این برابری را بپذیرند.»
فرشید غضنفرپور، روزنامه‌نگار نیز ایران رویایی را کشوری می‌داند که «مجموعا رو به جلو حرکت می‌کند. شهروندانش فارغ از جنسیت، نسبت با مقامات، عقیده و مذهب، از شرایط مساوی برای پیشرفت برخوردارند. فساد در آن حداقلی است و درآمدش از راه فروش منابع خام نیست. در یک جمله کشوری است برای زندگی‌کردن و ساختن آینده.»
سوربا، دانشجوی حقوق ایرانی در کانادا می‌گوید در ایران رویایی، او کسی است که از صبح تا شب همه تلاشش را خواهد کرد تا هیچ کودکی در هیج کجای این سرزمین، غمگین، فقیر، تنها و بی‌پناه نباشد.
راضیه ایرانی، متخصص طب پیشگیری و رفتارشناسی هم ایران رویایی را جایی می‌داند که در آن می‌تواند «یک شهروند بی‌دغدغه خوشحال» باشد که «هیچ کجای دنیا را به گوشه دنج وطن ترجیح نمی‌دهد».
همچنین هادی یزدانی، پزشک، ایران رویایی را جایی می‌داند که در آن «هر فردی همان طوری که هست، با تمام افکار و علایق و عناصر هویت‌سازش وجود دارد و حذف نمی‌شود.»
محمد صابریان، مهندس شیمی نیز معتقد است: «ایران رویایی جایی است که اقتصاد خلاق با کمترین نابرابری و بدون تخریب محیط زیست در آن وجود دارد.»
حسین رستمی، نویسنده و مشاور روابط عمومی هم ایران رویایی را جایی می‌خواهد که «همه کسانی که از آن مهاجرت کرده‌اند، دوباره به آن برگردند».
محمدحسین هم می‌گوید: «ایران رویایی من جایی است که همین قانون اساسی که داریم در آن به طور کامل اجرا شود.»
ع. ششگلانی، پژوهشگر تاریخ، معتقد است ایران رویایی جایی است «توسعه‌یافته با تولیدات رقابتی در سطح جهانی، قدرتی سیاسی - نظامی در سطح بین‌المللی و مرکز جاذبه فرهنگی از آسیای میانه تا قفقاز و خاورمیانه.»
فرشید سادات شریفی، ویراستار و پژوهشگر ادبی نیز می‌گوید در ایران رویایی «پروژه‌هایی از جنس توانمندسازی با ادبیات خواهیم داشت. کمک می‌کنیم آدم‌ها با ادبیات، زندگی بهتری داشته باشند و رنج کمتری را تحمل کنند. دیگرپذیر باشند آن هم با اتکا به توانایی‌های خودشان نه صرفا مصرف‌کننده.»
شرمین نادری، نویسنده، نیز ایران رویایی را ایرانی با «یک عالم مدرسه‌های قشنگ و هوای سالم و بخاری‌های قشنگ خوب و کتاب‌های شعر و قصه و حیاط‌های پر از درخت و خنده بچه‌ها» توصیف می‌کند.
محسن بیات زنجانی، ایران رویایی را جایی توصیف می‌کند که در آن «مردم به دلیل آدم‌بودن در کنار هم به خوبی زندگی می‌کنند و مسائل دیگر در این نوع زندگی اثرگذار نیست».
مریم سرافراز هم می‌گوید: «ایران رویایی جایی است که در آن قوانین درستی برای زندگی مسالمت‌آمیز مدنی، تحصیل، اقتصاد و تجارت، محیط زیست، سیاست خارجی و داخلی وجود دارد و به درستی اجرا می‌شود، کسی فراتر از قانون نیست و همه در برابر قانون برابرند».
ایران رویایی فرشته، جایی است که در آن «همه بچه‌ها تا ۱۸ سالگی می‌توانند درس بخوانند و کودکی کنند» و برای نگار، جایی است که «کودک کار ندارد، کسی محتاج نان شب نیست و همه آدم‌ها در آن از حقوق یکسان برخوردارند».
برای امین، ایران رویایی جایی است که در آن «اکثر مردم دروغ نمی‌گویند، کار و زحمت را افتخار می‌دانند، روشنفکران واقعا فکر می‌کنند و اهل حسادت و دشمنی و سطحی‌نگری نیستند و مردم برای همدیگر حق آزادی و برابری قائلند».
هرتسین، ادیب و روزنامه‌نگار رمانتیک روسی، معتقد بود: «تنها به این ترتیب می‌توانی بر آدم‌ها تاثیر بگذاری که خواب‌های آنها را واضح‌تر از خودشان خواب ببینی». رویا ساختن و رویا داشتن، بخشی از مسیر حرکت به سمت پیشرفت است.
ایران رویایی شما چه شکلی است؟