عزت‌الله انتظامی خرداد امسال ۹۵ ساله می‌شد، مردی که پسرش درهیچ مراسمی پس از فوتش درباره او صحبت نکرد و با وجود تمام کارهای خیرخواهانه‌ای که «آقای بازیگر» در طول حیاتش انجام داد معتقد است تاریخ بهترین قضاوت را راجع به او خواهد کرد.

عزت‌الله انتظامی خرداد امسال ۹۵ ساله می‌شد، مردی که پسرش درهیچ مراسمی پس از فوتش درباره او صحبت نکرد و با وجود تمام کارهای خیرخواهانه‌ای که «آقای بازیگر» در طول حیاتش انجام داد معتقد است تاریخ بهترین قضاوت را راجع به او خواهد کرد.
به بهانه‌ی سالروز تولد ۹۵ سالگی عزت‌الله انتظامی، مجید انتظامی پسر این هنرمند در گفت‌وگویی با ایسنا با بیان اینکه "تا جایی که ممکن بوده هر آنچه از پدر به جای مانده بود به خانه-موزه انتظامی اهدا شد" عنوان کرد: باید سر فرصت بنشینم تا ببینم چیزی باقی مانده که برای قرار گرفتن در موزه مناسب است یا نه. البته بعید می‌دانم چیزی باقی مانده باشد. با این حال از زمان فوت او، درِ اتاقشان را بسته و به آن سر نزده‌ام زیرا من خیلی به پدر نزدیک بودم و اکنون اتاقم غرق عکس‌های او است و هنوز نتواستم با غم از دست دادن او کنار بیایم.
او ادامه داد: پدر من در زمانی که خودشان در قید حیات بودند تمام وسایل، نشان‌ها، جایزه‌هایش را به خانه-موزه یا موزه سینما اهدا کرد و چیز خاصی باقی نمانده بود. با این حال در همان روزهای ابتدایی از دست دادن پدر، شکرخدا گودرزی مدیر خانه موزه عزت‌الله انتظامی همراه با فیلمبردار به خانه ما آمدند و چیزهایی را که خودشان خواسته بودند و همچنین وسایلی که موجود بود با خود بردند. چند عصا، ریش‌تراش، وسایل شخصی، کت شلوار، ژاکت، مسواک، خمیر دندان و … بود که من به خانه-موزه دادم و اگر به مرور هم چیزهای دیگری پیدا کنم که مناسب قرار گرفتن در خانه-موزه باشد، اهدا خواهم کرد. این در حالی است که در حال حاضر شرایط خانه موزه به شکلی طراحی نشده که جای نمایش چنین چیزهایی را داشته باشد، زیرا به طور کلی از حالت خانه خارج شده و نمی‌دانم می‌خواهند با آن چه کاری انجام دهند.
مجید انتظامی در ادامه تصریح کرد: اینجا به عنوان خانه یک هنرمند هیچ نشانه‌ای از عزت‌الله انتظامی و محل زندگی‌اش ندارد و می‌توانم بگویم که حتی ربطی به خانه پدری من هم ندارد و همین کارهایی که برای این خانه انجام شد را می‌توانستند برای خانه بغلی هم انجام دهند و هیچ فرقی نمی‌کرد. البته خود پدرم هم از شرایط آنجا ناراضی بود اما نمی‌توان کاری هم انجام داد زیرا از شکل اولیه خانه پدری من خارج شده است. باید این خانه به شکلی طراحی می‌شد که وقتی مخاطبی به آنجا می‌رود حس بازدید از خانه واقعی عزت‌الله انتظامی را داشته باشد. این‌ها چیزهایی است که مردم را به زندگی شخصی هنرمندی مانند عزت‌الله انتظامی نزدیک می‌کند.
وی عنوان کرد: تا جایی که من اطلاع دارم آقای شکرخدا گودرزی درحال تلاش هستند که شرایطی را ایجاد کنند تا اتاقی شبیه محل زندگی و نمایی از ساختمان قدیم در آن به وجود بیاید اما از نتیجه آن اطلاعاتی ندارم. نکته دیگر این است که قرار بود آن خانه به صورت هیئت امنایی مدیریت شود و همیشه یکی از اعضای خانواده انتظامی حضور داشته باشد ولی این اتفاق نیفتد. پدرم حتی از وضعیت آثاری که در سالن تئاتری این خانه-موزه اجرا می‌شد هم راضی نبود. او دلش می‌خواست آنجا برای کسانی باشد که پول ندارند و به صورت مجانی بتوانند کارهایشان را اجرا کنند و تنها هزینه آب، برق و گاز را پرداخت شود، اما همین اتفاق هم رخ نداد.
این موزیسین همچنین درباره فعالیت‌های خیرخواهانه عزت‌الله انتظامی توضیح داد: مدرسه‌ای در ایلام به نام عزت‌الله انتظامی افتتاح شده، در محله دربند تهران نیز یک خانه سالمندان به نام او است. علاوه بر این‌ها به طور کلی عزت‌الله انتظامی هنرمندی بود که مردم او را بسیار دوست داشتند و به هنرمندان و به خصوص کسانی که بازنشسته‌ها کمک می‌کرد. از شهرداری، وزارت ارشاد یا هر نهاد دیگری که امکانش وجود داشت بُن‌ها و کمک هزینه‌هایی را می‌گرفت و با توجه به لیستی از هنرمندانی که خودش تهیه کرده بود آنها را تقسیم بندی می‌کرد. حتی برخی مسئولین که متوجه این اتفاق شده بودند. کمک‌های خود را از این طریق به دست هنرمندان می‌رساندند و پدر هم به طور مساوی همه را تقسیم می‌کرد، به خانه هنرمندان می‌داد تا آنها به دست هنرمندان برسد.