دبی رودخانه کارون به دلیل بارش‌های بالادست و باز شدن خروجی سدها در فروردین ماه جاری باعث شد تا برخی آثار تاریخی در بستر و حاشیه رودخانه کارون در شوشتر به زیر آب برود. یکی از این آثار تاریخی «بند میزان» بود که حدود دو هفته به طور کامل زیر آب رفته بود اما هم اکنون با کاهش دبی خروجی سد گتوند به حالت عادی برگشته است.

دبی رودخانه کارون به دلیل بارش‌های بالادست و باز شدن خروجی سدها در فروردین ماه جاری باعث شد تا برخی آثار تاریخی در بستر و حاشیه رودخانه کارون در شوشتر به زیر آب برود. یکی از این آثار تاریخی «بند میزان» بود که حدود دو هفته به طور کامل زیر آب رفته بود اما هم اکنون با کاهش دبی خروجی سد گتوند به حالت عادی برگشته است.
ورودی و خروجی سدهای خوزستان در دو هفته گذشته روند کاهشی به خود گرفته که این امر موحب شده دبی آب رودخانه کارون کاهش پیدا کند.
ساختن بند میزان شوشتر را به شاپور اول ساسانی نسبت می‌دهند. این بند به همراه ۱۵ اثر تاریخی دیگر شوشتر در نشست سالانه کمیته میراث جهانی یونسکو در ۲۶ ژوئن ۲۰۰۹ (۵ تیرماه ۱۳۸۸) در شهر سویل اسپانیا با عنوان نظام آبی تاریخی شوشتر به عنوان دهمین اثر ایران در فهرست میراث جهانی یونسکو با شماره ۱۳۱۵ به ثبت رسید.
این سد، آب کارون را به نسبتثهای ۲ و ۴ بین رودهای گرگر و شطیط تقسیم می‌کند. رود گرگر را دودانگه یا مسرقان نیز گویند و رود شطیط را چهاردانگه هم می‌خوانند. مصالح بکار رفته در بند میزان، سنگ (تراشیده شده شوشتر) و ساروج است.
در توصیف اهمیت این سد کافیست تاریخ شوشتر را مرور کنیم که شکسته شدن این سد به منزله ازدیاد فقر و بدبختی در شوشتر و پابرجا بودن به‌ همراه دیگر سازه‌های آبی شوشتر باعث آبیاری ۴۰هزار هکتار دشت میان آب شوشتر بوده‌ است.
این بند از چند دهانه تشکیل شده‌ است که مهمترین آنها دهانه‌ای است جدا که تنظیم آب دو شاخهٔ رودخانه را انجام می‌دهد به گونه‌ای که اگر دبی گرگر بیشتر از یک سوم باشد آن را به شاخهٔ شطیط انتقال می‌دهد و بلعکس و این خود از شاهکارهای معماری این بند است.