«گاهی دلم برای فوتبالیست‌های جوان می‌سوزد که یک تنه بار «شادمان» کردن مردمی را که مدتهاست شادی نچشیده‌اند و غم نان آنها را در خود فرو برده است، به دوش می‌کشند.»

«گاهی دلم برای فوتبالیست‌های جوان می‌سوزد که یک تنه بار «شادمان» کردن مردمی را که مدتهاست شادی نچشیده‌اند و غم نان آنها را در خود فرو برده است، به دوش می‌کشند.»
به گزارش ایسنا، عصر ایران نوشت: «یک شروع کوبنده با نمایشی بی‌رحمانه مقابل یمن در جام ملت‌های ۲۰۱۹ امارات همان چیزی بود که بسیاری از ایرانیان انتظارش را داشتند. تیم‌ ملی ایران با ۵ گل حریفی را در‌ هم کوبید که از دقیقه ۲۵ انتظار سوت پایان بازی را می‌کشید.
بعد از شکست استرالیا مقابل اردن، توقف امارات میزبان برابر بحرین، پیروزی بالیوودی هند با چهار گل بر تایلند و غافلگیر شدن چین و کره‌جنوبی مقابل مقاومت ستودنی قرقیزستان و فیلیپین همه با اندکی احتیاط منتظر رونمایی از نسخه ۲۰۱۹ ایران بودند اما درخشش مستمر بازیکنان ایران و بازی درگیرانه آنها باعث شد بعد از مدت‌ها شاهد نقش بستن عددی مثل پنج مقابل گل‌های زده تیم ملی ایران باشیم. مهدی طارمی (۲)، سردار آزمون، سامان قدوس و دروازه‌بان جوان یمن گل‌های ایران را به ثمر رساندند تا برخی از سایت‌ها تیتر بزنند: «پشت آسیا لرزید».
در این دیدار که برخی گمان می‌کردند ممکن است به خاطره مناسبات دوستانه سیاسی ایران - یمن بازیکنان از ارائه بازی با تمام توان پرهیز کنند، آن چه به چشم می‌آمد، جنگندگی بی‌امان ملی‌پوشان بود که از یک پرتاب اوت ساده نمی‌گذشتند و چنان انگیزه داشتند که پس از تکل‌های بی‌محابا بیم مصدومیت و محرومیت‌شان می‌رفت. این بخشی از پروژه‌ای است که با کارلوس کی‌روش در فوتبال ملی از آن رونمایی شد: جنگیدن، جنگیدن و باز هم جنگیدن!
البته اشاره به این نکته ضروری است که یمن هم اکنون دو دولت دارد. یک دولت در صنعا و تحت حمایت ایران و گروه حوثی‌ها (انصارالله) و دیگری در شهر عدن که مورد حمایت عربستان سعودی و آمریکاست. هم‌اکنون نمایندگان دولت عدن در سازمان‌های بین‌المللی از جمله سازمان ملل و فیفا عضویت دارند. در نتیجه تیم ملی فوتبال یمن متعلق به دولت مستقر در عدن و در نقطه مقابل ایران است.
گرچه یمن را نمی‌توان سنگ معیار و محک مناسبی برای اندازه‌گیری کیفیت تیم ملی ایران به شمار آورد اما اشتیاق ملی‌پوشان برای یورش به سمت چهارمین قهرمانی در آسیا - رویایی چهل‌ساله - کاملاً آشکار بود.
یمنی‌ها چند سال است که لیگ داخلی‌شان را به دلیل جنگ از دست داده و بازیکنان آنها فرصت دیدار تدارکاتی ندارند و فوتبال در این کشور بوی باروت و موشک گرفته است. گفته می‌شود بعضی از ملی‌پوشان آنها کارمند بانک، معلم، راننده اتوبوس و تاکسی و... هستند و مدتهاست حقوق نگرفته‌اند.»
در پایان این یادداشت می‌خوانیم: ««مهم‌ترین بازی، بازی بعد است.» بازی با یمن تمام شد، به خاطره‌ها پیوست و حالا باید به مسیر پیش رو نگاه کنیم که هر روز دشوارتر می‌شود. گاهی دلم برای فوتبالیست‌های جوان می‌سوزد که یک تنه بار «شادمان» کردن مردمی را که مدت‌هاست شادی نچشیده‌اند و غم نان آنها را در خود فرو برده است، بر دوش می‌کشند.»