هر قهرمانی برای خود داستانی دارد، استارت هر ورزشکاری هم با دیگری معمولا متفاوت است. هر کسی به یک شکل و با یک انگیزه سمت یک رشته ورزشی می رود و مسیر قهرمانی را طی می کند، اما اینکه بیمار بشوی و با وجود استعدادی که در فوتبال داری، به شکلی عجیب از بازی کردن و حتی زندگی عادی محروم بشوی، بعد که دور فوتبال را خط کشیدی، یک ضرر مالی خیلی سنگین داشته باشی و درست در روزهایی که فکر می کنی همه درها به رویت بسته است و به شدت زمین خورده ای و به سختی می توانی از جایت بلند شوی و دوباره شروع کنی، به تشویق برادر صرفا به سالن بروی که روحیه ات عوض شود و کمی از کیلوهای اضافی بدنت را کم کنی، اما بعدا بشوی «وحید شمسایی» آقای گل فوتسال جهان، با دنیایی از اعتبار و افتخار در فوتسال دنیا، کسی که سبک خاص گل هایش او را در دنیای فوتسال به چهره ای فراموش نشدنی و شاید هم تکرارنشدنی تبدیل کرده، این یعنی اینکه زندگی شاید خیلی هم جدی و پیچیده نباشد!
گاهی همه چیز از یک اتفاق خیلی ساده و به قول خود وحید شمسایی «خیلی الکی و شوخی شوخی» شروع می شود.
خواندن صحبت های ستاره ای که هنوز هم در 41 سالگی بازی می کند و البته می درخشد، خالی از لطف نخواهد بود.
گفت وگوی "مردم سالاری" با کاپیتان سابق تیم ملی، آقای گل فوتسال آسیا و جهان و مربی-بازیکن تیم فوتسال تاسیسات دریایی را در زیر می خوانید:

** کلاس پیشرفته مربیگری که دو هفته درگیرش بودید، چطور بود؟
خیلی خوب بود، جدا از چیزهای جدیدی که یاد گرفتم، اینکه هر روز برای بهتر شدن تلاش کنی خیلی مهم است، اینکه با وجود همه خستگی ها بخواهی فردای بهتری بسازی و صرفا منتظر اتفاقات نباشی.

** قبل از اینکه سمت فوتسال بیایید، چمنی بازی می کردید.
در رده سنی نوجوانان فوتبال بازی می کردم، تازه می خواستم به جوانان بروم که یک مریضی عجیب گرفتم. پایین هر دو زانویم ورم کردم بطوریکه اصلا نمی توانستم بنشینم، دکتر گفت این چهار پنج سالی هست اما بعد خودش خوب می شود و به عمل جراحی هم احتیاجی ندارد. فقط بیماری ای بود که اجازه نداد فوتبال را ادامه بدهم، فوتبال که هیچ، حتی در نشستن هم مشکل داشتم.

** البته یک دوره هم به تیم فوتبال استقلال رفتید؟
کمکی رفته بودم، آن زمان خواستند که به این تیم بروم، 10-15 روز هم بیشتر نشد و در جام باشگاه های آسیا به عنوان یار کمکی کنارشان بودم. اتفاقا خیلی از مربیان گفتند فوتبال را ادامه بده اما متقاعد شدم که باید در فوتسال بمانم و همه با هم باعث پیشرفت این رشته بشویم.

** امیر شمسایی چقدر در گرایش شما به فوتسال نقش داشت؟
پولم را خورده بودند، فکر کنید سال 77 بود که 58 میلیونم را از دست دادم، آن موقع خیلی پول زیادی بود، مجبور شدم یک آپارتمان در یوسف آباد و یک خودرو بفروشم که به حالت اولیه برگردم. از نظر ذهنی خیلی درگیر بودم، وزنم هم خیلی بالا بود، شده بودم 106 کیلو. امیر من را به فوتسال برد که هم ذهنم از این درگیری آزاد شود و هم وزنم پایین بیاید، بعد هم سیدمهدی ابطحی کارم را دید، همین طوری الکی به سمت فوتسال کشیده شدم، الکی باشگاهی قرارداد بستم، الکی به تیم ملی رسیدم، الکی گل زدم و همه چیز به همین سادگی جلو رفت.

** البته اینقدر هم ساده که می گویید نبود، مسیر سختی را طی کردید. چطور با تیم پیمان قرارداد بستید؟
وقتی امیر من را به فوتسال برد، سیدمهدی ابطحی بازی ام را دید و گفت توانایی این را داری که در فوتسال موفق شوی، فقط باید وزنت را کم کنی. گفت اگر وزنت را کم کنی با تو قرارداد می بندم و از هفته سوم لیگ بازی ات می دهم. فاصله کمی تا بازی ها مانده بود، تقریبا 56 روز. دقیقا 106 کیلو بودم و در هفته سوم لیگ شده بودم 79 کیلو.

** کم کردن 27 کیلو در کمتر از دو ماه؟! چطور توانستید؟
مثل دیوانه ها وزن کم کردم! یک دفعه برنج، نان، نوشابه و کلی چیزهای دیگر را حذف کردم، خیلی شانس آوردم که مریض نشدم و موهایم نریخت. من از سال 78 به بعد دیگر لب به برنج و نوشابه نزده ام، بدجوری استعداد چاقی دارم، اگر دوباره برنج و نوشابه بخورم، 200 کیلو می شوم.

** رقم اولین قراردادتان چقدر بود؟
450 هزار تومان با پیمان قرارداد بستم. ابطحی هم به قولش عمل کرد و از همان هفته سوم به من بازی داد. آن فصل 16 گل زدم، یک ماه بعدش هم به تیم ملی دعوت شدم. حسین شمس سرمربی بود، بازی من را همان سال 78 دید و برای تیم ملی انتخابم کرد، برای بازی دوستانه با تیم ملی روسیه که در اصفهان برگزار می شد. فیکس تیم شدم. یعنی فاصله لاغر کردنم تا فیکس شدن در تیم ملی، فقط 4 ماه بود. 6 ماه بعدش هم بهترین بازیکن آسیا و آقای گل آسیا شدم، در تایلند. کلا 6 ماه از تصمیمم برای بازی کردن گذشت که به همه اینها رسیدم و بعد دیگر همه چیز ادامه پیدا کرد و در همه تورنمنت ها و بازی های ملی حضور داشتم.

** از چه زمانی احساس کردید باید خیلی جدی فوتسال را دنبال کنید؟
وقتی در حضور 4-5 هزار نفر پیراهن تیم ملی را به تن می کنی و به زمین می روی، می فهمی که دیگر همه چیز جدی است. خصوصا اینکه همان زمان جزو چهار تای اول تیم ملی هم می شوی. برای من در حقیقت از وقتی که رژیمم را شروع کردم دیگر همه چیز جدی بود. تو بازی می کنی که یک باشگاه انتخابت کند، بعد به تیم ملی برسی و موفق عمل کنی. من وقتی شروع کردم خیلی زود به همه اینها رسیدم. بعد می خواستم که در سطح باشگاهی و ملی جایگاه خوبی داشته باشم و به عناوین مختلف برسم. بعد دیگر می خواستم این مسیر را ادامه بدهم که الحمدلله این روند از همان اواخر سال 1999 که کارم را شروع کردم و در سال 2000 در تیم ملی بودم، تا سال 2012 در تیم ملی ادامه پیدا کرد. در آسیا و جهان رکوردهایی زدم که از این بابت خدا را شاکرم، از زندگی ام راضی هستم خدا همیشه به من نگاه ویژه داشته و کمکم کرده است.

** بعد از پیمان با استقلال قرارداد بستید و بعد هم لژیونر شدید، اما در ایتالیا نماندید. چرا؟
من با ایتالیایی ها قرارداد سه ساله بسته بودم اما یک سال و نیم که گذشت به خاطر بچه ام و خانواده ام برگشتم، نمی توانستم بمانم. اتفاقا در همین کلاس مربیگری اخیر که پشت سر گذاشتیم، آقای پرنو، مدرس ای اف سی، در مورد مسائل علمی و حرفه ای فوتسال صحبت می کرد که من گفتم من درواقع به علم پشت کردم، او به من توصیه کرد که این را به بقیه نگویم. من همه چیزم در فوتسال غیرآدمیزادی جلو رفت. از همان شروع کارم که با نخوردن و رژیمی در حد خودکشی بود، بعد هم تمریناتم و خارج رفتنم که اساسا عجیب و غریب بود. همه می روند که بمانند، اما من که قرارداد سه ساله داشتم، نصف راه که طی شد خواستم که برگردم چون نمی توانستم آنجا بمانم. اتفاقا در ایتالیا همه چیز خوب پیش می رفت. کلی هم از جاهای دیگر دنیا دعوتنامه داشتم. آمریکایی ها پیشنهاد داده بودند که همراه با اقامت 10 ساله به آنجا بروم، از اسپانیا هم پیشنهاد داشتم، نماینده باشگاه بارسلونا هم در هتل هما با من صحبت کرد اما نمی توانستم قبول کنم. چین هم که رفتم بعد از 26 روز فرار کردم، من نمی توانستم خارج از ایران زندگی کنم. گفتم که همه چیز من غیر آدمیزادی بود. مثلا 8 سال پیش باید پایم را عمل می کردم اما این کار را نکردم تا اینکه زانویم قفل شد و دیگر حتی نمی توانستم خم و راستش کنم، همه چیز من غیرطبیعی جلو رفت.

** خودتان نمی توانستید در خارج از ایران بمانید یا به خاطر خانواده این تصمیم را گرفتید؟
همیشه در زندگی اعتقادم این بوده که باید خودم را فدای زندگی کنم و خانواده فدای کار و ورزشم نشوند. هیچوقت نمی خواستم فوتبالم در اولویت اول باشد و خانواده در اولویت دوم. چند صباحی قرار است بازی کنیم و بعد زندگی مهم است. شاید به لحاظ حرفه ای این تفکر اشتباه باشد، اما شعار من همیشه این بوده و هست.

** شما همیشه قراردادهای خوبی هم می بستید، رقم قراردادتان معمولا با اختلاف فاحشی بیشتر از بقیه فوتسالی ها بوده.
اگر پول زیاد می گرفتم برای این بود که فوتسال تکانی بخورد. دیدید که یک سال هم قراردادها کم شد و من هم پای حرفم ایستادم و بازی نکردم. من با تیم قم قرارداد بالای 200 میلیونی بستم. یک سالی من در فوتسال قرارداد 40 میلیونی بستم که همان زمان هاشمی نسب گران ترین بازیکن فوتبال بود و 75 میلیون تومان گرفت. هیچ کسی باورش نمی شد که من در فوتسال این پول را بگیرم. فوتبالیست تاپِ تیم ملی 300 میلیون می گرفت و من در لیگ فوتسال قرارداد 240 میلیونی می بستم. وقتی هم که میزان پرداختی ها در فوتسال را کم کردند، با جایی قرارداد نبستم. همین حالا هم خوب قرارداد می بندم، چون معتقدم این به نفع کل فوتسال است، اگر من خوب بگیرم، کسی که 40 میلیون می گیرد قراردادش 80 میلیون می شود اما اگر من کم قرارداد ببندم، کلا رقم قراردادها پایین می آید.

** چه کسانی در فوتسال تان بیشتر از همه موثر بودند؟
اول از همه امیر شمسایی که مرا سمت فوتسال هُل داد. اگر بخواهم بگویم مدیون چه کسانی هستم، می گویم امیر شمسایی، سیدمهدی ابطحی، حسین شمس، محمدحسن انصاری فرد و صادق درودگر. امیر من را به فوتسال برد، ابطحی بازی من را دید و پسندید و با من قرارداد بست. شمس برای اولین بار بازی ام را دید و به تیم ملی دعوتم کرد. انصاری فرد مرا در تیم ملی اثبات کرد و به عناوین مختلف رسیدم. صادق درودگر هم همیشه مثل یک پدر بالای سرم بود. البته خیلی ها در پیشرفت و جایگاه فعلی من تاثیرگذار بودند، عباس ترابیان هم در دوره ای کارهای زیادی کرد، اما این 5 نفر بیشتر از بقیه موثر بودند.

** شما اولین بازیکن در لیگ برتر فوتسال ایران بودید که به عنوان مربی-بازیکن فعالیت کردید، اوایل انتقادات زیادی هم می شد، اما حالا دیگر این موضوع در لیگ جا افتاده و بعد از شما چندین نفر دیگر هم به این شکل با تیم ها همکاری کردند.
یادتان باشد که همیشه یک نفر باید یک کاری را شروع کند، خب من این کار را کردم. از خیلی قبل ترش دوست داشتم مربی-بازیکن باشم، حالا دیگر این یک اتفاق عادی در لیگ برتر فوتسال ایران است و شکر خدا خوب هم کارم پیش رفت.

** حالا که هم بازی می کنید و هم کار فنی، حتما نگاه تان با قبل که صرفا بازیکن بودید فرق دارد.
بله، همین طور است. از سال 92 بود که مسئولیت فنی تیم دبیری تبریز را گرفتم و بعد هم این کار را در تاسیسات دریایی ادامه دادم. قبلا برخی کارها که مربی انجام می داد به مذاق من خوش نمی آمد و گاهی هم واکنشی نشان می دادم که حالا می دانم اشتباه بوده چون درک مربی که از بیرون نظاره گر بازی است، با نگاه بازیکن داخل زمین خیلی فرق می کند. مربیگری سختی های خاص خودش را دارد، حالا که مربیگری هم می کنم و به دوران بازیگری ام فکر می کنم می بینم خیلی جاها مربیانم را اذیت کرده ام. نظر من که داخل زمین بودم کوچک بوده، اما مربی شرایط کل تیم و بازی را می دیده، البته من همیشه بازیکن منظمی بودم و کسی از این نظر نمی توانست ایرادی بگیرد. هیچ وقت از تمرین هم فرار نمی کردم.

** چه تصمیمی تا حالا در فوتسال گرفته اید که از آن پشیمان هستید؟
شک نکنید که بزرگترین اشتباهم نماندن در فوتسال اروپا بود. اینکه نتوانستم در این مورد حرفه ای فکر کنم و بازی ام را در خارج از کشور ادامه دهم. همه عالم و آدم گفتند برنگرد، تا پایان قراردادت در ایتالیا بمان اما من نماندم و برگشتم، خب این تصمیم اشتباهی بود. همه تلاش می کنند وقتی یک رشته ای را به صورت حرفه ای استارت می زنند، باشگاهی قرارداد ببندند، بعد به تیم ملی بروند و افتخار کسب کنند، لژیونر بشوند، من به همه اینها رسیدم، خیلی زود، اما رفتم و خیلی زود برگشتم، درست در جایی که باید ادامه می دادم، دوست نداشتم بمانم. البته شاید همین الان هم به گذشته برگردم یا همین شرایط دوباره برایم ایجاد شود، همان تصمیمی را بگیرم که قبلا در مورد لاتزیو گرفتم، اما خودم می دانم که فکر و تصمیم اشتباهی بود. سال 81 ایتالیا بودم، ماهی 5 هزار و 500 یورو حقوقم بود، تغذیه و مسکن و این چیزها هم که با خودشان بود. من خالص ماهی 6 میلیون تومان آن سال به ایران می فرستادم و آنجا هم هیچ خرجی به عهده من نبود، پول خیلی زیادی درمی آوردم. من سال 80 که اولین قراردادم را با ایتالیایی ها بستم، 100 میلیون به ایران آوردم، که خیلی ارزش داشت. تازه من اواسط فصل دوم، به ایران برگشتم، قطعا سال به سال قراردادم بیشتر و بهتر هم می شد، اگر ادامه پیدا می کرد، خصوصا اینکه بعدا با پیشنهادات بهتری هم مواجه می شدم و همان زمان هم پیشنهادات خیلی خوبی دریافت کرده بودم، اما نخواستم و نماندم.

** بعدا در تیم ملی هم روزهای خیلی خوبی را تجربه کردید.
سال 2008 که مصطفی نظری هم یکی از دو گلر برتر دنیا شد، من هم از سوی فیفا، نه از سایت و روزنامه، بلکه از خود فدراسیون بین المللی فوتبال، به عنوان یکی از پنج عضو تیم برتر دنیا انتخاب شدم. آن زمان تیاگو، فالکائو، شوماخر و کیکه و من جزو 5 نفر تیم اول فوتسال دنیا انتخاب شدیم، سه برزیلی، یک اسپانیایی و یک ایرانی. این افتخار بزرگی بود. بعد از این اتفاق هم دعوتنامه های زیادی داشتم، همان زمان بود که آمریکایی ها پیشنهاد دادند به آنجا بروم همراه با اقامت 10 ساله، اما نرفتم، می خواهم بگویم همیشه دوست داشتم تحت هر شرایطی در ایران باشم و اینجا بازی کنم.

** شما اولین بازیکنی بودید که اسپانسر شخصی داشتید. چطور با پوما قرارداد بستید؟
در ایران من اولین نفری بودم که چنین قراردادی را امضا کردم. سال 2004 نماینده پوما با من صحبت کرد و همان موقع قرارداد بستیم. اتفاقا همان روز امضای قرارداد و شروع همکاری هم خیلی جالب بود. خود پومایی ها می گفتند که تا حالا به این شکل قرارداد نبسته بودند، بیش از 100 نفر آمده بودند، از تلویزیون، رادیو و رسانه ها، جشن خوبی بود. آن زمان آنها تنها نماینده انحصاری بودند که بعدها به دلیل تحریم ها شرایط شان فرق کرد و شرکت داری می کردند. من از سال 2004 تا 2014 با پوما قرارداد داشتم.

** چیزی که از همان ابتدا شما را در رأس تیم از باقی بازیکنان رأس متمایز می کرد، چرخش های فوق العاده و ضربه های مهارنشدنی تان بود که خیلی از گلرهای بزرگ را مغلوب خود می کردید. این چرخش های بی نظیر را از کسی آموختید یا خودتان چاشنی بازی تان کردید؟
آن پستی که من از ابتدا انتخاب کردم و البته نظر سیدمهدی ابطحی هم روی آن بود، اینطور ایجاب می کرد که توانایی های خاصی داشته باشم، بعدا با تمرین و ممارستی که داشتم تبدیل به یک تخصص شد. چرخیدن به این شکل چیزی بود که از خودم نشان دادم و مربی هم وقتی می بیند یک بازیکن تواناست و استعدادی دارد به او کمک می کند که بهتر شود و روی این توانایی پافشاری می کند.

** خیلی وقت ها با حسین شمس دچار چالش شدید. بعضی مقاطع کار به افشاگری و مصاحبه علیه هم کشید.
نمی خواهم به قبل برگردم، البته اینطور هم نمی خواهم وانمود کنم که چیزی نبوده و اتفاقی هم نیفتاده، ما کش و قوس های زیادی با هم داشتیم، مثل زن و شوهرها، هی دعوا می کردیم و هی آشتی مان می دادند! (با خنده) اما واقعیت این است که خب یک سری اشتباهاتی بوده، نمی گویم یک طرفه بود، یک سری از طرف من بود و شاید هم یک سری از طرف حسین شمس. سوء برداشت هایی هم این وسط پیش آمد. خیلی موقع ها واقعا سوءتفاهم بود، اما در کل باید همیشه یادم باشد که حسین شمس بزرگتر فوتسال است و بزرگترها هم قابل احترامند. بالاخره همه ما در جوانی اشتباهاتی داشتیم.

** در لیگ چند فصل پیش هم می گفتند که با برادرتان اختلاف دارید، البته هیچگاه در مصاحبه ها این را قبول نکردید.
نه به هیچ وجه با هم قهر نبودیم. همه کسانی که اطرافم هستند می دانند که من در کارم خیلی جدی هستم، وقتی در قالب کار با کسی همکاری می کنی باید جدی باشی، رفاقت و دوستی هم سرجایش. کار هیچ وقت شوخی بردار نیست، امیر بزرگتر من است و همیشه احترامش واجب. اصلا بحث قهر و این داستان ها که می گفتند نبود، ولی خب ما دو تا فکر هستیم، همیشه هم فکرها و نظرات آدم ها می تواند متفاوت از هم باشد، اما این دلیل نمی شود که مشکلی پیش بیاید.

** چند دوره با تیم ملی به جام جهانی رفتید؟
سه دوره. سال 2000 که حسین شمس سرمربی تیم ملی بود، با آرژانتین، اسپانیا و کوبا همگروه شدیم، به آرژانتین و اسپانیا باختیم و کوبا را بردیم، به مرحله بعد صعود نکردیم. دوره بعدی سال 2004 بود که باز هم با همان سه تیم خوردیم و با دو باخت و یک برد حذف شدیم. سال 2008 را هم که خیلی ها بازی ها را دیدند و در لحظات پایانی از رسیدن به جمع 4 تیم برتر دنیا بازماندیم. تیم خیلی خوبی داشتیم که بعد از آن هم عناوین فردی و تیمی خوبی را به دست آوردیم. سال 2012 هم که مرا به جام جهانی نبردند.

** چند گل در جام های جهانی زدید؟
در جام جهانی اول، یک گل، در جام جهانی دوم، 4 گل و فکر کنم در جام جهانی سوم 7 گل.

** 6 دوره بهترین بازیکن آسیا شدید؟
بله، 8 دوره هم عنوان آقای گلی آسیا را به دست آوردم.

** عنوان آقای گلی جهان را از چه زمانی به دست آوردید؟
تقریبا اواخر سال 2006 بود که آقای گل جهان شدم که هنوز هم هستم و فالکائوی برزیلی چند گل دیگر تا شکست این رکورد فاصله دارد.

** او می خواست در جام جهانی 2016 این رکورد را همراه با قهرمانی تیم کشورش بشکند که تیم ملی برزیل با شکست مقابل ایران در دور حذفی، خیلی زودتر از آن چیزی که فالکائو فکرش را می کرد از جام جهانی خارج شد. حالا او با وجود خداحافظی برگشته و می خواهد چند بازی دیگر بکند تا رکورد شما را بشکند.
سعی می کنم به این موضوع فکر نکنم. قبلا گفتم که این رکورد مال من نیست، مال ایران است. اکنون رکورد آقای گلی فوتسال جهان از آن یک ایرانی است. می توانند چند بازی با تیم های درجه دو و سه بگذارند تا من هم تعداد گل هایم را بیشتر کنم. این را واقعا به خاطر خودم نمی گویم چون گل هایم را به همه تیم های مطرح دنیا زده ام. تیم بزرگی نیست که به آن گل نزده باشم. برزیلی ها می خواهند با جزایر سلیمان بازی بگذارند که فالکائو گل بزند و گل هایی که از من عقب است را جبران کند. البته من خودم نظرم این است که تیم ملی باید در اختیار جوانان باشد، حالا نوبت آنهاست که خودشان را اثبات کنند و بدرخشند، اما 9 گل فاصله ای که من و فالکائو داریم، چیزی است که او خیلی راحت می تواند به آن برسد.

** رکوردها دیر یا زود در رشته های مختلف ورزشی می شکند، همانطور که شما در سال 2007 رکورد نفر قبلی را شکستید و آقای گل جهان شدید، اما اینکه هنوز شما بازی می کنید دلیلی است که همه دوست دارند همچنان عنوان آقای گلی فوتسال جهان از آن ایران باشد.
بله، همانطور که سال 2007 من آقای گل جهان شدم و این رکورد را از مانوئل توبیف برزیلی گرفتم و حدودا 10 سال این عنوان از آن من بود حالا هم می دانم سرانجام رکورد من هم شکسته می شود، اما فعلا می شود جلویش را گرفت.

** در این مورد با مسئولان صحبت کردید؟
دیگر بدم می آید در این مورد حرف بزنم، اگر کسی بخواهد کاری انجام دهد، حتما انجام می دهد و نیاز به حرف زدن نیست.

** با وجود اعتباری که در فوتسال داشتید برخلاف خیلی از ستاره های ورزشی میل و رغبتی برای حضور در عرصه سیاست از خود نشان نداده اید. همچنان همین راه را ادامه می دهید؟
من هیچ وقت دوست نداشتم سمت سیاست بروم. اعتقادم این است که سیاست مال کسانی است که سیاسی فکر می کنند. من ترجیح می دهم در بین مردم باشم و مردمدار. همیشه هم عاشق کشورم بوده ام. خداراشکر که شرایط خوبی هم برایم در عرصه ورزش فراهم شد. هیچ وقت دنبال سیاست نبودم و نخواهم بود.

** ورزش حرفه ای آدم را با فراز و نشیب های زیادی مواجه می سازد، قطعا شما هم زیاد روزهای سخت را تجربه کرده اید، مثل همین امسال که اصلا برای تان خوب نبود.
خب من کمی خرافاتی هستم و به خاطر فکرهایی که دارم، هیچ موقع سه سال متوالی در یک تیم نمی مانم چون فکر می کنم در سال سوم خوب نتیجه نمی گیرم. امسال هم سال سومی بود که در تاسیسات دریایی ماندم که خب سال خوبی نشد. هم در لیگ، هم در جام باشگاه های آسیا. بعد هم که از استرس و فشار ناشی از این اتفاقات دچار بیماری شدم. عمل پایم هم که پیش آمد، اما این خود زندگی است، پستی و بلندی همیشه وجود دارد، همیشه نتیجه آن چیزی نمی شود که تو می خواهی و برایش زحمت کشیده ای. من هم روزهای خوبِ این فوتسال را دیده ام و هم روزهای بدش را که هر دو می گذرند.

** در روزهای سخت، چه فکری به شما آرامش می دهد؟
اینکه اگر خدا را داشته باشی، می توانی راه را با همان قدرت قبلی ادامه دهی، حتی اگر در سراشیبی باشی و قطع به یقین در نهایت برنده هم خواهی شد. فکر کردن به آینده همیشه به من آرامش می دهد، اینکه روزهای سخت همیشه گذشته و خدا همواره در همان روزها هم کنارم بوده است. همیشه به خودم می گویم تو سخت تر از اینها را گذرانده ای، اینها که همه می گذرد.

** از اینجا به بعد که به همه موفقیت ها در سطح یک بازیکن رسیده اید، چه هدفی را دنبال می کنید؟
به خدا اصلا دیگر به آینده و دورنمای وحید شمسایی فکر نمی کنم، فقط می خواهم خوب زندگی کنم و آینده خوب باشد. از همه مهمتر برایم عاقبت به خیری است، اینکه هیچ وقت دستم را جلوی کسی دراز نکنم.

** حالا که معتقدید بزرگ ترین اشتباه تان نماندن در فوتسال اروپا بوده، اگر برای مربیگری پیشنهاد خوب خارجی داشته باشید قبول می کنید؟
واقعا تا حالا به این موضوع فکر نکرده ام و نمی دانم اگر پیشنهاد خوبی باشد چطور تصمیم می گیرم.

** شما همیشه در تیم ها و باشگاه هایی که حضور داشتید، یک شخصیت محوری داشتید. برخی از این بُعد شخصیت شما به عنوان خودمحوری و شاید تکروی از نظر فنی یاد می کنند.
اتفاقا آدمی هستم که همیشه به فکر بقیه هم بوده ام. من وحید شمسایی را یک سفره دار می دانم، اگر خودرای و خودمحور بودم که بقیه نمی توانستند از سفره ای که پهن بود استفاده کنند. وحید شمسایی ایراد و اشکال زیاد دارد اما بالاخره چیزهای مثبتش هم کم نیست.

** البته که همین طور هست. وحید شمسایی را چطور معرفی می کنید؟
یک آدم باغیرت، باتعصب و سختکوش.

** فکر می کردید روزی به نفر اول فوتسال ایران تبدیل شوید؟
نه، فکر نمی کردم درنهایت این اتفاقات برایم بیفتد اما به لطف خدا، کمک ائمه و در کنارش زحمات مربیان و بازیکنانی که در کنارم حضور داشتند پله به پله این مسیر را طی کردم و تجربه ام نیز بیشتر شد. من زندگی سالمی را انتخاب کرده بودم، از خیلی چیزها و لذت ها گذشتم، از زود خوابیدن و رژیم گرفتن بگیر تا میهمانی نرفتن و دوری از خانواده. همه اینها باعث شد که خودم را در این وضعیت نگه دارم. اینکه در 40 سالگی بهترین بازیکن آسیا و آقای گل آسیا بشوم. من قبلا در 26-27 سالگی هم این افتخارات را کسب کرده بودم اما تکرار آن در 40 سالگی خیلی شیرین بود. همه اینها به خاطر روزهای سختی بود که پشت سر گذاشته بودم و خدا را همیشه بابت لطفی که به من داشته شاکرم.

گفت و گو : مرضیه دارابی / مردم سالاری