بیانیه های اخیر کارلوس کی روش شاید تکرار مکررات باشد. او از همان روزی که وارد فوتبال ایران شد با افراد زیادی درگیری لفظی و رسانه ای پیدا کرد تا امروز تعداد افرادی که در جمع منتقدان سرمربی تیم ملی فوتبال قرار گرفته اند بیش از پیش باشد و مشکل اغلب منتقدان نیز با ادبیات مرد پرتغالی است.

بیانیه های اخیر کارلوس کی روش شاید تکرار مکررات باشد. او از همان روزی که وارد فوتبال ایران شد با افراد زیادی درگیری لفظی و رسانه ای پیدا کرد تا امروز تعداد افرادی که در جمع منتقدان سرمربی تیم ملی فوتبال قرار گرفته اند بیش از پیش باشد و مشکل اغلب منتقدان نیز با ادبیات مرد پرتغالی است. دراین باره با امیر حاج رضایی منتقد و مفسر فوتبال صحبت کردیم که ماحصل گفت وگوی " مردم سالاری" با وی را در زیر می خوانید:

** آقای حاج رضایی، کارلوس کی روش با ادبیات خاصی وارد ایران شد که خیلی ها با آن مشکل دارند. او چرا به این شکل با فوتبال ایران برخورد می کند؟

من بارها گفته ام که اطلاعات من رسانه ای هست، یعنی نه به فدراسیون فوتبال نزدیکم، نه به باشگاه ها و نه به تیم ملی که بتوانم در مورد چنین مسائلی درست قضاوت کنم و مبنای صحبت هایم آن چیزی است که در رسانه ها انعکاس پیدا می کند. ایرادی که من می بینم از دوره هشت ساله فدراسیون علی کفاشیان است که مماشات کردند و اجازه دادند کی روش خارج از حیطه اختیاراتش، نظرات خود را اعمال کند، مثلا بازی باشگاه ها را تعطیل کرد، فاصله و وقفه 20 روزه و 30 روزه به وجود آورد، لیگ را 16 تیمی کرد و... البته نمی خواهم بگویم هر چه او گفت غلط بوده و هیچ کارش درست نبوده که قطعا اینطور نیست، اول هم باید تکلیف و موضع خودم را مشخص کنم که کی روش یک مربی خوب و بادانش بین المللی است که من به او اعتقاد دارم، روی نیمکت تیم های بزرگ نشسته و از رزومه درخشانی برخوردار است که هرگز نمی توان منکرش شد؛ ولی هرچقدر هم که بزرگ باشد، باید در حیطه مسئولیت ها و وظایف خودش کار کند.

** او همیشه و به همه چیز اعتراض دارد.

بخشی از شکایات او درست است که امکانات لازم برای کار کردن مهیا نیست، زمین و توپ و لباس مناسب نداریم، در زمینه بازیکن سرباز و گاهی باشگاه ها مثلا همکاری نشده، اردوها و بازی های تدارکاتی لغو می شود، همه اینها را درست می گوید ولی من هم فوکوس می کنم روی ادبیاتی که به کار می برد و آن دور از انتظار است. او می تواند انتقاد کند، می تواند نظراتش را به عنوان سرمربی تیم ملی بیان کند اما باید حرف ها و اظهار نظرهایش در اندازه و وزن خودش و نام بزرگش در دنیای فوتبال باشد. وزن کی روش و اعتبارش بالاست ولی ظاهرا او این قضیه را رعایت نمی کند. ادبیات او در ذهن من هست وقتی که امید نمازی تیم ملی را ترک کرد، کی روش گفت چیز مهمی نیست، کار او را عباس آقا تدارکاتچی ما هم انجام می دهد، تدارکاتچی هم یک شغل در ارتباط با فوتبال است که خیلی هم برای تیم ملی لازم است، یک شغل شریف، که سرمربی تیم ملی فوتبال ایران با این حرف، هم به نمازی و هم به تدارکات تیم ملی بی احترامی کرد. بیانیه های پشت سر هم، ولواینکه حق هم داشته باشد دیگر قضیه را لوث کرده است. لازم هست که جامعه رسانه ای این موضوع را بررسی کنند که صدور این بیانیه ها حاصل چیست. یا از روی خشم و ناراحتی و کمبود است و یا دلیل دیگری دارد که درهرصورت هر جوابی برای این موضوع پیدا کنیم باز قانع کننده نیست.

** البته گفته می شود عباس ترابیان مدیر وقت روابط بین المللی فدراسیون فوتبال که فرد مذاکره کننده با کی روش بود، خیلی تلاش کرد در ابتدا با زیاده خواهی ها و این نوع دخالت های کی روش مقابله کند که درنهایت هم این مقابله، به رفتن ترابیان منجر شد.

آنقدر پیرامون آدم ها حرف زیاد است که واقعا مانده ام چه کسی درست می گوید و چه کسی درست نمی گوید. این اواخر شنیده ام که بنده های خدایی هستند که شب و روز کار می کنند و از زندگی شان و رفاه شان می زنند و فقط حقوق 80 تا 100 میلیونی می گیرند، فیش های حقوقی طفلکی ها آنقدر کم است که کفاف زندگی شان را نمی دهد، آنها فقط قصدشان خدمت کردن است! به هر حال امروز حقیقت گم شده هست و من نمی دانم چه چیزی درست است. من هم قصد ندارم در مورد موضوعی که اطلاعی ندارم، صحبت کنم. من به این فوتبال باور ندارم و آنقدر در میان مسئولان فدراسیون فوتبال کمبود و ضعف دیده ام که خیلی چیزها را باور نمی کنم. البته شاید آدم صدیقی هم در این بین وجود داشته باشد اما من نمی شناسم.

** کی روش با این نوع برخوردها، ما را از مسیر اصلی مان دور نمی کند؟

حتما که با این چیزها از هدف اصلی و مسیرمان دور می شویم. در تفرقه هیچ وقت چیزی به دست نمی آید. وقتی در یک خانواده مادر راه خودش را برود، پدر مشغول کار خودش باشد و فرزند هم برای خودش مسیری را طی کند، خانواده از هم متلاشی خواهد شد. در وحدت و انسجام است که پیشرفت ایجاد می شود. حالا شما مصداق این را در خانواده بزرگتری که فوتبال است و اصولا هم فضای پرتنشی هم دارد، پیاده کنید. نمی خواهم شعار بدهم که باید دست به دست هم بدهیم و به فوتبال کمک کنیم، همین که چشم هم را درنیاوریم کافی است! دیگر نمی خواهد دست به دست هم بدهیم. فقط کافی است که درست تیم را همراهی کنیم، باشگاه ها با تیم ملی همکاری کنند، تیم ملی با باشگاه ها، درست مثل آن چیزی که در فوتبال مدرن دنیا دیده می شود.

** قطعا لیگی که منظم و باکیفیت برگزار شود، سودش به تیم ملی هم خواهد رسید.

بله، هر چه لیگ ما پویاتر و منظم تر باشد، این برای تیم ملی هم بهتر است، اما با این داستان ها تیم ملی ضرر می کند و احساسات میلیون ها نفر که تیم ملی کشورشان را دوست دارند نیز جریحه دار خواهد شد. من می دانستم که تیم ملی صربستان در والیبال ما را شکست می دهد چون با وجود پیشرفت فوق العاده والیبال ایران، این تیم کلاس جهانی اش بالاتر از ماست، تیمی که برزیل را می برد و در سرویس هم فوق العاده عمل می کند، حتما سطح والیبالش از ما بالاتر است، علیرغم این آگاهی، وقتی دو تیم با هم بازی می کردند پای تلویزیون خیلی اذیت شدم، گرچه تیم ملی ما هم در سطح بالایی مقابل این تیم بازی کرد، اما به هر شکل ما ایرانی هستیم و دوست داریم تیم های ملی مان همیشه نتیجه بگیرند حتی اگر بدانیم که تیم روبرو از قدرت خیلی بیشتری برخوردار است. یک ورزشکار ایرانی وقتی روی تشک، تاتامی، زمین، سالن و ... می شود ما دوست داریم که حتما نتیجه بگیرد. حالا شما فکرش را بکنید که از این درگیری ها و حاشیه ها ما فقط لطمه می خوریم چون هم پول دادیم، هم آسیب روحی می بینیم و هم از مقصد دور می شویم. ما قربانی چیزی می شویم که نه تنها در ایجادش تقصیری نداشتیم، از جیب خودمان هم این پول هزینه شده است. روزی 16 میلیون تومان پولی است که به هر حال از سرمایه های این مملکت که متعلق به همه است، هزینه می شود.

** حالا باید چه کار کرد. چه راه حلی برای این مشکل دارید؟

در فدراسیون فوتبال ایران من آدمی را نمی بینم که بتواند جلوی کی روش را بگیرد. کسی را نمی بینم که بتواند او را مهار کند. هر روز که نمی شود بیانیه داد، آن هم این روزها که ده ها شبکه مجازی وجود دارد و هم در توئیتر، فیس بوک، اینستاگرام و ... می شود به سرعت یک پیام کوتاه را به سراسر دنیا مخابره کرد.

** و موضوع آخر، بیانیه بازی های کی روش این بار برانکو را نشانه گرفته است و برخی می گویند سرمربی تیم ملی به دلیل اینکه باید پاسخگوی نتایج تیم ملی در مقدماتی جام جهانی باشد حق دارد که بازیکنان را تمام و کمال در اختیار داشته باشد.

در این مورد من حق را به برانکو می دهم. اصول فوتبال می گوید که نمی شود یک بازیکن را 40 روز از یک باشگاه بگیری. من حرف درست برانکو را تایید می کنم، البته گاهی ممکن است که یکی را دوست نداشته باشی اما وقتی حرف درستی می زند باید آن را بپذیری. حتی یک آدم منفور هم ممکن است حرف منطقی و درستی بگوید. برانکو حرفش براساس مبانی فوتبال است و حق دارد که نخواهد بازیکنانش را در این مدت از دست بدهد.
گفت و گو : مرضیه دارابی