مدتی است اختلافات بین مسوولان به یک سناریو تبدیل شده تا هر کس بنا بر سلیقه ای که دارد آنرا دامن بزند یا به حاشیه ببرد. اما در این بین محمود احمدی نژاد بیشترین حاشیه سازی ها را داشته و همواره نیز دولتش را در یک مظلومیتی تعریف کرده که از همه طرف مورد هجمه قرار می گیرد. این در حالی است که همین احمدی نژاد بارها خود را نفر دوم مملکت معرفی کرده و معتقد است همه امور باید به دست او رتق و فتق شود. در این شرایط چگونه می توان تمامی ناکارآمدی ها و سوءمدیریت ها را به فرد دیگری نسبت داد؟ مگر می شود که فردی خودش را تا بدین اندازه قدرتمند تعریف کند اما هنگامی که اوضاع اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی جامعه مورد نقد قرار می گیرد رییس جمهور در انتهای جدول مقصران باشد؟ در این رابطه پایگاه خبری فریادگر با محمد جواد حق شناس، عضو حزب اعتماد ملی گفت وگو کرده است.
مدتی است که مسایل حاشیه ای زیادی از سوی احمدی نژاد مطرح می شود که باعث بروز اختلافاتی بین قوا شده است. فکر می کنید این رفتارها برای فرافکنی و به حاشیه بردن مشکلات کشور است یا دلیل دیگری دارد؟
اول اینکه در اصل رابطه بین سران قوا اختلاف وجود دارد و شکی در آن نیست. اما اینکه آیا مسایلی که مطرح می شود صوری است یا ریشه ای، شاید نتوانیم نیت خوانی کنیم، ولی براساس آنچه که در بیرون این فضا مشاهده می شود، می توانیم تحلیل کنیم. اکنون مشاهدات ما می گوید که این مباحث و اختلافات، به نوعی ناشی از ورود به فضایی است که برای طرفین تعیین کننده خواهد بود. اکنون وارد مراحل جدی انتخابات ریاست جمهوری سال آینده می شویم و در این فضا، هم جریانی که نزدیک به احمدی نژاد است و هم جریان اصولگرایی که نزدیک به برادران لاریجانی است به شدت برای تصاحب حداکثری قدرت جدی هستند. امروز احمدی نژاد به هیچ وجه دوست ندارد فضای پاستور و موقعیت آنجا را از دست بدهد و در عین حال علی لاریجانی با توجه به تلاشی که ۸ سال قبل برای ورود به عرصه ریاست جمهوری کرد و در این سال ها هم پیگیر این ماجرا بوده، علاقمند نیست برای بار دوم موقعیت خودش یا دوستان خودش را مورد آزمایش قرار بدهد و وارد صحنه بشود. در واقع می توان چنین تحلیل کرد که داستان حاکمیت یک داستان عرضه و تقاضاست. عرضه در این ماجرا یک صندلی بیشتر نیست و آن هم صندلی ریاست جمهوری است در حالی که تقاضا بیش از یک نفر است و برای رسیدن و تصاحب این صندلی، مطمئنا شاهد اختلاف، برخورد و رقابت هستیم. در این شرایط هر چقدر به لحظه های پایانی انتخابات نزدیک تر می شویم، این مباحث را بیشتر می شنویم و هر چه طرفین در این ماجرا جدی تر باشند، طبیعتا در این رقابت شاهد برخوردهای جدی تری میان رقبا خواهیم بود. 
با توجه به تاکید مقامات بر وحدت، گمان می کنید این رقابتها کمتر شود؟
من این روند را یک روند تشدید یابنده تلقی می کنم و به این راحتی و با برخی از مباحثی که مطرح می شود و گاه شکل دستوری و گاه به صورت پیشنهاد مطرح می شود، به شکل خیلی جدی تاثیرگذار نمی دانم. البته ممکن است اثرات کوتاه مدتی داشته باشد اما بعد از مدتی دوباره تشدید می شود. از طرف دیگر چون احمدی نژاد را در رسیدن به خواسته های خودش بسیار جدی می بینیم و این شخصیت اهل تعارف و حتی در نظر گفتن مصالح نظام هم نیست، به نظر می رسد این روند در آینده یک روند تصاعدی باشد. 
در این شرایط، اصلاح طلبان چه کاری باید انجام دهند؟
من فکر می کنم الان اصلاح طلبان در بهترین موقعیت تاریخی ۷ الی ۸ سال گذشته قرار دارند. شکی نیست که امروزه مردم به یک درک درست، واقعی و دقیق از ناکارآمدی دولت و مجلس اصولگرا رسیده اند. اصولگرایان در ۷ سال گذشته نشان داده اند که در اداره کشور به شدت ناتوان هستند و عملکرد آنها به شدت زیر سوال رفته است زیرا وعده هایی که به مردم داده اند، نتوانسته اند عملی کنند یا به آن خواسته ها توجه کنند و به اهدافشان برسند. عملا در ۷ سال گذشته بیش از ۶۰۰ میلیارد دلار درآمدهای نفتی در کشور داشته ایم؛ درآمدی که می توانست برای هر دولتی یک نعمت بزرگ باشد اما با این حجم درآمدها، نه تنها در جهت بهبود وضعیت کشور گامی برداشته نشده، بلکه کشور نسبت به ۷ سال گذشته به شدت در حوزه های مهمی مثل حوزه های بین الملل، اقتصاد، فرهنگ، جامعه، قانون گرایی و همین طور وحدت و انسجام ملی عقب افتاده است. بنابراین اصلاح طلبان به یک کار تبلیغاتی گسترده نیاز ندارند اما مهم این است که دوستان اصلاح طلب افکار و دیدگاه های خودشان را با هوشمندی و شناخت دقیق از مسائل و مبتنی بر مسائل کلیدی و منافع ملی و توجه به واقعیت های جامعه و برای عبور از بحران ارائه کنند. اگر چنین امری محقق شود اصلاح طلبان می توانند به راحتی به موقعیتی برسند که از این پیچ تاریخی عبور کنند تا هم کشور و مردم را از این وضعیت نجات دهند و هم خودشان را در تاریخ ماندگار کنند.
وضعیت آقای خاتمی را چگونه می بینید و فکر می کنید در صورت عدم ورود خاتمی به عرصه انتخابات، معرفی چهره جدید از سوی اصلاح طلبان تا چه اندازه می تواند موثر باشد؟ مانند اتفاقی که در مورد احمدی نژاد برای اصولگرایان در سال ۸۴ افتاد؟
من فکر می کنم که در این مرحله آقای خاتمی یکی از بزرگترین شانس های اصلاح طلبان، مردم، نظام و حتی نظام بین الملل باشد و اگر امکان ورود ایشان به صحنه فراهم شود، می توان گفت که نظام سیاسی، مردم و گروه های سیاسی توانسته اند یک بازی برد-برد را به نتیجه و اشتراک بگذارند. 
اگر آقای خاتمی کاندیدا نشود، شرایط به چه شکل خواهد بود؟
من فکر می کنم کار برای اصلاح طلبان سخت تر خواهد شد.
فکر می کنید اصلاح طلبان در صورت عدم ورود خاتمی به عرصه چه کاری باید انجام دهند؟
مطمئن هستم که اگر اصلاح طلبان در انتخابات شرکت کنند، می توانند در مورد یک فرد جدی و تاثیرگذار که روی آن اجماع باشد، به نتیجه برسند. به عقیده من مطمئنا این راه بهترین راه ممکن است. 
فکر نمی کنید باید زودتر این فرد مشخص شود تا فضای تبلیغاتی را از دست ندهیم؟
من فکر می کنم این موضوع باید در زمان خودش مطرح شود، اما گفتمان و رسیدن به یک اشتراک گفتمانی در میان نخبگان مقدمه ماجراست. اینکه رسانه ها و روزنامه ها می توانند از تمام آحاد و چهره های متفاوت دعوت کنند و با آنها گفت و گو داشته باشند تا این گفتمان بتواند به اشتراک گذاشته شود، مقدمه ای برای این ماجراست. 
در این شرایط گمان می کنید طرحهایی همچون مناسک که برای اجماع اصلاح طلبان مطرح شده چه تاثیری بر انتخابات ریاست جمهوری به نفع اصلاح طلبان بگذارد؟
من فکر میکنم حزب مردم سالاری به عنوان طراح طرح مناسک در عرصه مباحث سیاسی یک حضور تاثیرگذار داشته است اما باید تلاش کرد تا این گفتمان که هدفش اجماع اصلاح طلبان است از پویایی، گسترش و جامعیت بیشتری برخوردار باشد و مقداری نیاز به کار دارد. 
فکر می کنید در قالب طرح مناسک بتوان نخبگان اصلاح طلب به ویژه اصلاح طلبان خاموش را به صحنه آورد؟
مطمئنا حضور نخبگان اصلاح طلب میتواند در انتخابات موثر و جدی باشد، ولی از آن مهمتر این است که مردم را قانع کنیم پای صندوق های رای بیایند . بنا بر این تاکید من بر این است که فضای انتخابات را سالم و اطمینان بخش کنیم.
گفت و گو : کورش شرفشاهی