در جزیره‌ی مرجانیِ میدوی که با نزدیک‌ترین قاره ۲۰۰۰ مایل فاصله دارد، آواری از مصرفِ انبوهِ ما جایی شگفت‌انگیز را درنوردیده است: شکمهای هزاران جوجه آلباتروسهای مرده. جوجه‌هایی که پدران و مادرانشان با پلاستیکهای مرگبار تغذیه‌شان کرده‌اند.

آلباتروسها بزرگ‌ترین پرندگانِ دریایی پروازگر هستند که با پهنای بالی نزدیک به چهار متر پهن‌ترین بال را در میان پرندگان دارند. این پرندگان از راسته‌ی کبوتردریایی‌سانان و از تیره‌ی بزرگ‌تندبادان هستند که بیشتر در اقیانوسِ آرام زندگی می‌کنند. بیشتر گونه‌های آلباتروسها در آستانه‌ی نابودی‌اند. این پرنده به تازگی نیز با خطری دیگر روبه‌رو شده است.
به گزارشِ «مردم‌سالاری آنلاین»، در جزیره‌ی مرجانیِ میدوی که با نزدیک‌ترین قاره ۲۰۰۰ مایل فاصله دارد، آواری از مصرفِ انبوهِ ما جایی شگفت‌انگیز را درنوردیده است: شکمهای هزاران جوجه آلباتروسهای مرده. جوجه‌هایی که پدران و مادرانشان با پلاستیکهای مرگبار تغذیه‌شان کرده‌اند؛ چراکه آنها پسماندهای آلوده و گسترده‌ی ما را با خوراکِ فرزندانشان اشتباه گرفته بودند.
کریس جردن که از این فاجعه عکاسی کرده است در این‌باره در تارنمایش چنین نوشته است: «برای من، زانوزدن بر لاشه‌های آلباتروسها همچون درنگریستن به آینه‌ای مرگبار است. این پرندگان بازتابی از مصرف‌گرایی و رشدِ صنعتیِ افسارگسیخته‌ی ما هستند. همچون آلباتروسها، ما مردمانِ جهانِ پیشرو نیز تواناییِ تشخیصِ آنچه خوردنی است را با آنچه برای تن و روانمان زهرآگین است از دست داده‌ایم. آلباتروسهای افسانه‌ای، خفه‌شده در میانِ آشغالهایمان، به پذیرشِ بزرگ‌ترین چالشمان که در پسِ آن هیچ دروغی نیست فرامی‌خوانندمان.»
۳۲ عکسِ تلخ از مجموعه عکسهای جردن را در زیر می‌بینید. این عکسها نشانگرِ آن است که بی‌مبالاتی انسانها دورترین پرندگان را نیز با مرگی دردناک روبه‌رو کرده است:
گزارش:مسعود لقمان