چرا معلولان، یارانه چهارصد هزار تومانی نگرفتند؟!

یک نظرسنجی چند روزه اینستاگرامی حاکی از این است که ادعای دولت مبنی بر پرداخت یارانه چهارصد هزار تومانی به دهک‌های پایین تقریباً به بیش از 90 درصد مددجویان بهزیستی تعلق نگرفته است. این در حالی است که وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی از تخصیص یارانه 400 هزار تومانی برای تحت پوششین کمیته امداد، بهزیستی و دهک‌‎های پایین خبر داده بود.
عبدالملکی 20 اردیبهشت ماه در گفتگو با خبرگزاری خانه ملت گفته بود: عدد یارانه فقرا و محرومان از یارانه عموم مردم بالاتر خواهد بود اما واریز یارانه‌ها نشان داد دولت بین یارانه دهک‌های پایین و عموم جامعه فرقی قائل نشده و مددجویان این دو نهاد، یارانه 300 هزار تومانی دریافت کرده‌اند. این گفتگوی عبدالملکی البته این را هم یادآوری کرد که همان وزیری که می‌خواست با یک میلیون تومان اشتغالزایی کند این‌بار با تنها یکصد هزار تومان اختلاف یارانه‌ای، به رفع اختلاف طبقاتی برخاسته و می‌خواهد فقرا و محرومان را متمول کند لابد! اکنون دولت باید در مورد اختلاف مبلغ یارانه و مبلغ واریزی به حساب مددجویان شفاف‌سازی کند و بگوید چرا وعده با عمل یکسان نیست و چرا مددجویان بهزیستی مشمول یارانه چهارصد هزار تومانی نشدند؟ 
البته معنای این درخواست این نیست که یکصدهزار تومان مفقود شده، می‌توانست تحولات عظیمی در زندگی مددجویان ایجاد کند بلکه از آن جهت ضرورت دارد که مسئولان محترم بدانند زمان عملکردهای دوگانه تمام شده. نمی‌توان در شعار و ادعا تعهدی را قبول کرد اما در اجرا زیر بار آن نرفت و مبلغ پرداخت نشده را به حساب مردم نوشت! بنابراین دولت باید پاسخ دهد چرا مبلغ یارانه این دهک‌ با مبلغ ادعا شده توسط وزیر، یکسان از آب درنیامد؟
بهزیستی حدود 3میلیون مددجوی تحت پوشش دارد، این جمعیت با احتساب مددجویان کمیته‌امداد افزایش چشمگیری پیدا می‌کند و یکصد هزار تومان اختلاف در مبلغ یارانه این جمعیت نیز مبلغ بزرگی را شکل می‌دهد. ممکن است پاسخ این باشد که تنها برخی از مددجویان، مشمول دریافت این مبلغ شناخته شده‌اند. در اینصورت نیز موضوع از همان ابتدا باید اعلام می‌شد. همچنین شرایط و وضعیت لازم برای دریافت یارانه 400 هزار تومانی نیز باید مطرح می‌شد تا افکار عمومی نسبت به این مسأله مطلع باشد. بنابراین جای این سوال باقیست که وقتی وزیر رفاه شخصاً مبلغ یارانه مددجویان را اعلام می‌کند، چرا واریزی افراد با گفته‌های وی تفاوت دارد؟ آیا ارکان اجرایی دولت در بخش هدفمندسازی یارانه‌ها، تابع تشخیص وزارت رفاه وزیر نیستند؟ یا وزیر از تصمیم دولت و تخصیص مبالغ یارانه مطلع نیست؟ یا احیاناً هدف، بازی با افکاری عمومی و اقناع موقت آنان است؟
این تفاوت در حالی رخ می‌دهد که چالش‌های زندگی مددجویان نهادهای حمایتی به‌ویژه معلولان بر کسی پوشیده نیست و آنان سالها پیش حتی پیش‌تر از اعمال تحریم‌ها نیز چندان مورد توجه دولت‌ها قرار نداشته و دخل و خرج زندگیشان قبل از ابداع بحث یارانه‌ها و قبل از اثرگذاری تحریم‌ها نیز همخوانی نداشت.
بنابراین آیا وزیر رفاه نماینده دولت در رسیدگی به اقشاری که امور زندگی‌شان بر مبنای مستمری‌ ناچیز بهزیستی می‌گردد، نیست؟ آیا نباید خیالمان از اشراف وزیر به مشکلات مددجویان نهادهای حمایتی، دفاع از یارانه این گروه‌ها و تخصیص مبالغی در خور رفع نیازهای آنان راحت باشد؟ اگر این طیف از جامعه که کم‌درآمدترین و ضعیف‌ترین گروه‌های اجتماعی هستند شامل یارانه چهارصد هزار تومانی و حتی بالاتر از آن نباشند پس این یارانه شامل چه کسانی شده؟  چه گروهی بیشتر از جامعه هدف بهزیستی و کمیته ‌امداد برای دریافت یارانه با رقم بالاتر واجب‌ترند که جامعه تاکنون از آن بی‌خبر بوده؟ چرا وزیر رفاه در اعلام مبالغ یارانه دهک‌های پایین جامعه، شفاف عمل نمی‌کند؟ چرا دولت با گذشت چند روز از پرداخت یارانه‌ها مبالغ دقیق اختصاص یافته به دهک‌های پایین را اعلام نمی‌کند؟ آیا وزیر رفاه که متولی تنها دستگاه حمایت کننده از معلولان و آسیب‌پذیرترین گروه‌های اجتماعی است به نیازهای درمانی و دارویی، حمل و نقل، توانبخشی، اعضای مصنوعی و... آنان آگاهی ندارد و نمی‌داند قیمت هر یک از این موارد به‌صورت سالانه و همچنین هم‌راستا با هرگونه افزایش قیمت، افزایش می‌یابد و تأمین آن را نمی‌توان با افزودن تنها یکصد هزار تومان به یارانه افراد جبران کرد؟ 
آیا این دوگانگی در اعلام و عملکرد و در ادعا و عمل را باید به حساب بی‌خبری وزیر بگذاریم یا به حساب بازی وی با افکار عمومی؟ شاید هم ایشان باید این رویه را به حساب ساکت نگاه‌داشتن دهک‌های پایین گذاشت؛ ولو این ساکت نگاه‌داشتن مقطعی باشد!

علت این رخداد هر چه باشد، وزیر رفاه، دست‌کم‌ به دلیل قرارگیری در این پست کلان مدیریتی‌ حتماً باید اطلاع داشته باشد که افزایش یکصد هزار تومان به یارانه مددجویان دردی از دردهای بی‌شمار آنها دوا نمی‌کند و جز تأکیدی بر مدیریت صدقه‌‌محوری این گروه‌ها و خالی بودن تفکرها از مدیریتِ همراه با کرامت این اقشار، معنایی ندارد.
گزارش: رویا بابایی